Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Eugeniusz Christ (spr.), Sędziowie WSA Teresa Randak, Anna Tyszkiewicz-Ziętek, Protokolant Izabela Maj-Dziubańska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Pszczynie na uchwałę Rady Miejskiej w Pszczynie z dnia 28 października 2010 r. nr LIII/611/10 w przedmiocie ulg w spłacaniu należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części określonej w § 5 ust. 3 i § 7.
Skargą z dnia 31 października 2011 r. Prokurator Rejonowy w Pszczynie zaskarżył uchwałę Nr LIII/611/10 Rady Miejskiej w Pszczynie z dnia 28 października 2010 r. ( Dz. U. 2010 r. Śląsk. Nr 268, poz.4435 ) w sprawie określenia szczegółowych zasad, sposobu i trybu umarzania, odraczania lub rozkładania na raty należności pieniężnych, mających charakter cywilnoprawny, przypadających gminie i jednostkom podległym, warunków dopuszczalności pomocy publicznej w przypadkach, w których ulga będzie stanowić pomoc publiczną oraz wskazania organów do tego uprawnionych. Zaskarżonej uchwale Prokurator zarzucił : a) obrazę art. 59 ust. 2 ustawy o finansach publicznych ( Dz. U. 2009 r., Nr 157, poz. 1240 ze zm.), dalej również ustawa, w związku z art. 7, art. 94 Konstytucji RP stanowiące rażące naruszenie prawa poprzez ustanowienie w § 7 zaskarżonej uchwały, że burmistrz może uchylić się od skutków złożenia oświadczenia o umorzeniu, odroczeniu terminu zapłaty lub rozłożeniu na raty należności, jeżeli wyjdą na jaw dowody, iż okoliczności faktyczne istotne dla sprawy, na podstawie których należność umorzono, odroczono termin płatności lub rozłożono na raty, okazały się fałszywe, podczas gdy przepis art. 59 ust. 2 ustawy nie przyznaje radzie gminy kompetencji do ustanawiania tego rodzaju uregulowań; b) obrazę art. 59 ust. 2 ustawy oraz § 137 w związku z § 143 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej ( Dz. U. Nr 100, poz. 908 ) stanowiącą rażące naruszenie prawa poprzez ustanowienie w § 5 ust. 3 zaskarżonej uchwały, iż ulgi o których mowa w ust. 2 udziela się gdy wartość pomocy brutto łącznie z wartością innej pomocy de minimis dla jednego przedsiębiorcy otrzymanej przez niego w okresie bieżącego roku kalendarzowego oraz dwóch poprzedzających go lat kalendarzowych nie przekracza kwoty stanowiącej 200 tys. euro, a w przypadku podmiotu gospodarczego działającego w sektorze transportu drogowego 100 tys. euro, podczas gdy przepis art. 59 ust. 2 ustawy nie daje podstaw do uregulowania wskazanej materii za pomocą uchwały, a poprzez powtórzenie w § 5 ust. 3 zaskarżonej uchwały rozstrzygnięć przewidzianych w rozporządzeniu Komisji ( WE ) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis - naruszenie zasad techniki prawodawczej, które mogą spowodować błędną wykładnię przepisów, sugerując, że normy prawa powszechnie obowiązującego, wiążą jedynie na obszarze właściwości lokalnego prawodawcy. Prokurator wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części dotyczącej rozstrzygnięć określonych w § 7 oraz § 5 ust. 3.
Uzasadniając skargę, skarżący podniósł, iż zaskarżona uchwała obowiązuje od dnia 31 grudnia 2010 r. oraz wskazał na art. 94 i art. 7 Konstytucji RP, art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, a następnie przytoczył treść art. 59 ust. 1 i 2 ustawy stwierdzając, że przepis ten nie przyznaje radzie gminy upoważnienia do regulacji jakie przewidziano w § 7 uchwały, w zakresie określenia zasad i przesłanek uchylenia się przez organ od złożenia oświadczenia w przedmiocie udzielania ulgi. W tej materii powołał się na wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 14 lipca 2011 r. "sygn. akt III SA/Wr 230/1" i wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 maja 1998 r. "sygn.