Organ podatkowy nie przeprowadził jednak analizy tej okoliczności, tj. czy sposób rozliczenia się przez skarżącego nie stanowi dorozumianej formy wyrażenia woli skorzystania z ulgi meldunkowej. Tymczasem, w ocenie Sądu, należy wziąć pod uwagę to, że skarżący złożył zeznanie roczne za 2012 r. na formularzu PIT-37 i nie złożył żadnego z dwóch formularzy przewidujących możliwość wpisania kwoty należnego podatku z tytułu odpłatnego zbycia przedmiotowej nieruchomości. Zauważyć przy tym należy, że treść zeznań (PIT-36, PIT-38) i broszur informacyjnych, wskazuje na obowiązek złożenia właściwego zeznania tylko w przypadku powstania należności z tytułu omawianego podatku (zob. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 4 września 2018 r. sygn. akt 580/18, Lex nr 2554611). Zatem fakt ten może stanowić o tym, że skarżący złożył dorozumiane oświadczenie w znaczeniu art. 21 ust. 21 u.p.d.o.f.
Z powyższych względów, organ podatkowy, przy uwzględnieniu poczynionych przez Sąd uwag, winien uzupełnić postępowanie dowodowe w zakresie ustalenia, czy skarżący złożył oświadczenie o spełnianiu warunków dla uzyskania prawa do tzw. ulgi meldunkowej. Sąd zwraca uwagę, że podziela pogląd, że każda sprawa dotycząca ulgi meldunkowej wymaga analizy ad casum, zaś jakiekolwiek wątpliwości co do zamiaru podatnika skorzystania z ulgi powinny być rozstrzygane na rzecz tezy, że taki zamiar istniał (zob. wyroki NSA: z dnia 13 kwietnia 2018 r. sygn. akt II FSK 951/16, Lex nr 2494279; z dnia 13 kwietnia 2018 r. sygn. akt II FSK 1019/16, Lex nr 2494277; z dnia 20 grudnia 2017 r. sygn. akt II FSK 3378/15, Lex nr 2438548).
Wobec naruszenia przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.), zaskarżoną decyzję organu odwoławczego należało wyeliminować z obrotu prawnego.
O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200, art. 205 § 2 oraz art. 206 p.p.s.a., zasądzając na rzecz strony skarżącej kwotę 2.217 zł, obejmującą uiszczony wpis sądowy od skargi (400 zł), koszty zastępstwa procesowego (1.800 zł) oraz opłatę skarbową od udzielonego pełnomocnictwa (17 zł).
Stosownie do art. 206 p.p.s.a. Sąd może w uzasadnionych przypadkach odstąpić od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania w całości lub w części, w szczególności jeżeli skarga została uwzględniona w części niewspółmiernej w stosunku do wartości przedmiotu sporu ustalonej w celu pobrania wpisu. Ta regulacja stanowi zatem wyjątek od zasady wyrażonej w art. 200 i art. 205 p.p.s.a. Ustawodawca w art. 206 p.p.s.a. wskazał, że sąd może odstąpić od zasądzenia zwrotu całości kosztów postępowania w uzasadnionych przypadkach. Ocena, czy w konkretnej sprawie doszło do takiego uzasadnionego przypadku należy do sądu rozpatrującego indywidualną sprawę (zob. postanowienie NSA z dnia 21 stycznia 2016 r. sygn. akt I OZ 1870/15, CBOSA). W tym przypadku Sąd orzekający stwierdza, że skarga wprawdzie została uwzględniona jednak zauważyć należy, iż organ podatkowy w podobnym stanie faktycznym i prawnym wydał dwie decyzje, które zostały zaskarżone do tut. Sądu. Wniesione skargi sporządzone przez radcę prawnego są jednobrzmiącymi dokumentami. Z tych powodów, Sąd uznał za odpowiednie przyznanie stronie zwrotu połowy kosztów zastępstwa procesowego strony reprezentowanej przez radcę prawnego wynoszącego 3.600 zł zgodnie z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a w związku z § 2 pkt 5 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 265), czyli 1.800 zł.