Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Organiściak, Sędziowie WSA Bożena Suleja, Anna Tyszkiewicz-Ziętek (spr.), Protokolant Paulina Nowak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lutego 2015 r. sprawy ze skargi M. P. (P.) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie opłaty targowej oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) w związku z art. 15, art. 19 pkt 1 lit. a oraz art. 19 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (dalej także: u.p.o.l.), a także § 1 pkt 3 uchwały Rady Miejskiej w Z. nr [...] z dnia [...] r. w sprawie ustalenia wysokości dziennych stawek opłaty targowej oraz poboru opłat przez inkasentów, ustalenia zasad i terminu rozliczania oraz wysokości wynagrodzenia za inkaso (Dz.Urz. Woj. Śląskiego z 2007 r, nr 62, poz. 1349 z późniejszymi zmianami) utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta i Gminy Z. z dnia [...] r. nr [...] określającą wysokość zobowiązania podatkowego M. P. w opłacie targowej za dokonywanie sprzedaży na terenie Gminy Z. na kwotę 396 zł wraz z odsetkami od dnia wymagalności każdorazowej opłaty.
W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wskazano na wstępie, że organ I instancji stwierdził, iż M. P. w dniach wskazanych w treści decyzji, przypadających na okres od listopada 2012 r. do kwietnia 2013 r. (22 dni) prowadził działalność handlową w Z. przy ul. [...] , sprzedając artykuły spożywcze (wędliny) i jednocześnie uchylał się od uiszczenia opłaty targowej wynoszącej 18 zł za każdy dzień.
Relacjonując zarzuty odwołania organ II instancji podał, że M. P. podniósł w nim, iż prowadzi działalność gospodarczą w kiosku zlokalizowanym na prywatnej posesji należącej do K. K.. Nadto wskazał, iż prowadzi działalność gospodarczą w ramach A na terenie nie będącym we władaniu organu I instancji. Przywołał także, identyczną jego zdaniem, sprawę rozstrzygniętą przez SKO w C. w dniu [...] r. ([...] ). W związku z podniesionymi zarzutami wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji.
Rozważania własne organ odwoławczy rozpoczął od przytoczenia art. 15 ust. 1 u.p.o.l., zgodnie z którym opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach. Jak natomiast stanowi art. 15 ust. 2 powołanej ustawy targowiskami, o których mowa w ust. 1, są wszelkie miejsca, w których jest prowadzona sprzedaż. Ograniczenie zakresu przedmiotowego opłaty targowej wynika z art. 15 ust. 2 b u.p.o.l., na mocy którego opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub w ich częściach.
Z przytoczonej regulacji organ odwoławczy wywiódł, że opłatę targową można pobierać także od sprzedaży prowadzonej poza terenami tzw. targowisk miejskich, chyba, że jest to sprzedaż prowadzona wewnątrz budynku.
Jednocześnie organ II instancji zauważył, że przytoczony art. 15 ust. 1 u.p.o.l. nie może stanowić samodzielnej podstawy do uiszczenia opłaty targowej, bowiem, zgodnie z art. 19 pkt 1 u.p.o.l. zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności i wysokość stawek opłaty targowej określa w drodze uchwały Rada Gminy. Natomiast na mocy art. 19 pkt 3 u.p.o.l. rada gminy w drodze uchwały może wprowadzić inne niż wymienione w ustawie zwolnienia przedmiotowe od opłat lokalnych.