Gdy praca małżonka podatnika świadczona jest w ramach prowadzonej działalności gospodarczej /jednego źródła przychodów/, czyli ma na celu uzyskiwanie przychodów z tej działalności, to niezależnie od tego, w jakiej świadczona jest formie /czy bezumownie, czy na podstawie umowy o pracę, czy też umowy zlecenia lub umowy o dzieło/, jej wartość nie stanowi kosztu uzyskania przychodu /art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi skargi Elżbiety S.-B. i Zenona B. na decyzję Izby Skarbowej (...) w przedmiocie wymiaru podatku dochodowego od osób fizycznych za 1993 r. i na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz.368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 55 ust. 1 i 3 - zasądził od Izby Skarbowej na rzecz skarżących dwa tysiące czterysta osiemdziesiąt złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych.
W zeznaniu PIT-31 o wspólnych dochodach małżonków, uzyskanych w 1993 r. Zenon B. wykazał kwotę 12.600.000 st. zł przychodu uzyskaną tytułem wynagrodzenia za pracę i kwotę 600.000.000 st. zł przychodu z samodzielnej działalności /z 50 procentowym kosztem uzyskania/, natomiast Elżbieta S.-B. wykazała kwotę 1.227.146.300 st. zł przychodu z działalności gospodarczej - prowadzonego wspólnie z małżonkiem Biura Architektonicznego. Z tytułu tej działalności wykazano w zeznaniu koszty uzyskania w wysokości 938.052.340 st. zł i dochód w wysokości 289.093.960 st. zł. Podatek zadeklarowany przez małżonków za rok podatkowy wyniósł 189.328.000 st. zł /zaliczkami zapłacono 157.515.000 st. zł/.
Z zaświadczeń o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej wynika, że małżonkowie B. od 20 lutego 1992 r. wspólnie prowadzili Biuro Architektoniczne, od 1 września 1993 r. działalność była zarejestrowana tylko na Elżbietę S.-B. Taki stan rzeczy wynika również ze składanych w trakcie roku podatkowego deklaracji na zaliczki miesięczne na podatek dochodowy.
W dniu 25 stycznia 1996 r. Urząd Skarbowy wszczął postępowanie podatkowe w celu sprowadzenia poprawności zeznania podatkowego za 1993 rok. Po zapoznaniu podatników z analizą materiału dowodowego /w tym przedłożonych przez stronę dowodów źródłowych/ Urząd Skarbowy decyzją z 25 czerwca 1996 r. określił wysokość podatku dochodowego należnego za 1993 r. na kwotę 44.113,20 zł /po denominacji/, uznając przy tym za dowód prowadzoną podatkową księgę przychodów i rozchodów. Dochód Zenona B. przyjęto w wysokości zeznanej, natomiast dochód z działalności gospodarczej przyjęto w wysokości 918.245.600 st. zł jako różnicę między wykazanym przychodem, a uznanymi kosztami uzyskania przychodu w wysokości 308.900.640 zł. Na wydatki w łącznej wysokości 629.151.700 st. zł, nieuznane za koszt uzyskania przychodów złożyły się:
1/ wynagrodzenie wypłacone małżonkowi Zenonowi B. w sumie 600.000.000 st. zł /na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416/,
2/ koszty remontu i modernizacji lokalu wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej - w wysokości 18.800.000 st. zł,
3/ wydatki za zakup faksu i transformatora na łączną kwotę 10.351.700 st. zł.Izba Skarbowa uwzględniła odwołanie podatników w części dotyczącej kosztów wymienionych w pkt 2 i 3, w związku z tym decyzją z dnia 28 maja 1997 r. uchyliła zaskarżoną decyzję w części i obniżyła dochód do kwoty 1.200.721.660 st. zł, a podatek dochodowy do 42.947,10 zł /po denominacji/. Organ odwoławczy uznał, że Urząd Skarbowy zasadnie - stosownie do powołanej podstawy prawnej - nie uwzględnił za koszt uzyskania przychodów wynagrodzenia w kwocie 600.000.000 st. zł, wypłaconego małżonkowi za wykonanie projektu architektonicznego, ponieważ ten przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uznaje za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci.