Z treści art. 14 ust. 1 pkt 30 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ nie wynika wymóg wyrażenia zgody przez urząd celny na przyjęcie towaru i przekazanie go na rzecz skarbu państwa.
uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą.
Analiza przepisów prawa celnego dokonana w odpowiedzi na skargę powinna znaleźć swoje miejsce w uzasadnieniu decyzji odwoławczej. Organ ten nie powinien zawężać płaszczyzny swych rozważań tylko do jednego, konkretnie wymienionego przepisu prawa celnego, chociażby tylko z uwagi na zasadę wyrażoną w art. 9 Kpa /informowanie stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków, będących przedmiotem postępowania administracyjnego/. Prowadzenie postępowania tylko w kierunku zastosowania art. 14 ust. 1 pkt 27 prawa celnego, co wynika z treści skargi, w sytuacji kiedy przepis ten zawiera ograniczenie podmiotowe i wiadomym było od początku, że nie może on mieć zastosowania, stanowiło w istocie naruszenie wspomnianej zasady.
Przechodząc wobec tego na grunt przepisu art. 14 ust. 1 pkt 30 prawa celnego należy stwierdzić, że przepis ten miał zastosowanie w niniejszej sprawie. Stanowił bowiem, że przywóz towarów z zagranicy w ramach ustanowionych norm jest wolny od cła i od wymaganego zgodnie z art. 7 pozwolenia, jeżeli przedmiotem przywozu są towary celne, które zostały przez podmiot dokonujący obrotu towarowego z zagranicą przekazane na rzecz skarbu państwa i nieodpłatnie przyjęte bez obciążeń innych niż należności celne. Na tle tego przepisu nie można zgodzić się ze sformułowaniem zawartym w odpowiedzi na skargę, że urząd celny powinien wyrażać zgodę na przejęcie towaru, gdyż takiego wymogu nie zawarto w omawianym przepisie. Ponadto przyjmując, że sformułowanie to zostało sporządzone w sposób mało precyzyjny, należy zauważyć, iż skarb państwa to nie tylko urząd celny, lecz również szpital.
Omawiany przepis wymaga, że aby towar celny został uznany za wolny od cła, powinien być przekazany na rzecz skarbu państwa i aby tenże skarb państwa ów towar celny przyjął nieodpłatnie. Taki stan rzeczy został wykazany protokołem przejęcia środka trwałego /sprowadzonego z zagranicy mikroskopu operacyjnego/ i powiększył majątek trwały wojewódzkiego szpitala dziecięcego.
Skoro zaś przedmiotowy towar celny był wolny od cła, to tym samym nie powinien być obciążony należnościami celnymi. W powyższych rozważaniach abstrahowano od kwestii terminów, gdyż skoro postępowanie od początku prowadzono wadliwie, nie można czynić skarżącej fundacji dalszych zarzutów formalnych. Ponadto przekazanie towaru celnego na rzecz skarbu państwa może nastąpić po upływie pewnego czasu, niezbędnego do przygotowania właściwej dokumentacji. W przyjętym stanie faktycznym wydane decyzje naruszały przede wszystkim prawo materialne oraz prawo proceduralne w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, i dlatego Naczelny Sąd Administracyjny na mocy art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą.