Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Tomaszewska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Irena Wesołowska, Sędzia WSA Krzysztof Przasnyski, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Dorota Kotlarek, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 2 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi A Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w z dnia 14 grudnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od maja do października 2014 r. oddala skargę.
Decyzją z dnia 6 grudnia 2017 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego (dalej: Naczelnik US) określił SA Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: skarżąca, Spółka) kwotę podatku od towarów i usług podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego: za maj 2014 r. w kwocie 31.799 zł, za czerwiec 2014r. w kwocie 109.285 zł, za lipiec 2014r. w kwocie 132.246 zł, za sierpień 2014 r. w kwocie 90.468 zł, za wrzesień 2014r. w kwocie 53.797 zł, za październik 2014r. w kwocie 85.956 zł, oraz określił podatek od towarów i usług do zapłaty z tytułu wystawionych faktur, o którym mowa w art. 108 ustawy o podatku od towarów i usług: za maj 2014 r. w kwocie 5.506 zł, za czerwiec 2014r. w kwocie 4.367 zł, za lipiec 2014r. w kwocie 19.666 zł, za sierpień 2014 r. w kwocie 21.277 zł, za wrzesień 2014r. w kwocie 19.356 zł, za październik 2014r. w kwocie 20.135 zł.
W uzasadnieniu organ wskazał, że faktury VAT wystawione przez B spółka jawna (poprzednika prawnego A sp. z o.o.), dalej jako "spółka B", na rzecz C sp. z o.o., oznaczone numerami [...] (dalej zbiorczo zwane: fakturami), dotyczące "usług zgodnie z umową", "rozliczenia umowy" - nie odzwierciedlały rzeczywistych transakcji handlowych i stanowiły tzw. "puste faktury". W związku z tym organ uznał, że wobec niedokonania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług nie powstał obowiązek podatkowy, jak również określono skarżącej na podstawie art. 108 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj.: Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), zwanej dalej u.p.t.u., zobowiązanie podatkowe, w związku z wystawieniem faktur nie odzwierciedlających rzeczywistych zdarzeń gospodarczych.
Spółka wniosła odwołanie od powyższej decyzji, po rozpatrzeniu którego Dyrektor Izby Administracji Skarbowej decyzją z dnia 14 grudnia 2018 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
Organ odwoławczy podzielił stanowisko Naczelnika US, że sporne faktury wystawione przez skarżącą nie dokumentują rzeczywiście wykonanych operacji gospodarczych. Przede wszystkim skarżąca poza fakturami i dowodami zapłaty nie przedstawiła żadnych dowodów na realizację spornych usług. Usługi te na fakturach opisane zostały jako "usługi zgodnie z umową", "rozliczenie umowy". Umową taką skarżąca nie dysponowała, natomiast spółka C przedłożyła umowę z dnia 1 czerwca 2014 r. o świadczenie usług marketingu, przy czym strony tej umowy zostały określone odwrotnie, tj. spółka C jako "usługodawca", natomiast spółka B jako "usługobiorca". Ponadto umowa ta dotyczyła usług marketingu, podczas gdy według wyjaśnień strony i zeznań K.S., miały to być usługi pośrednictwa lub prowizji. Obie spółki będące stronami tej umowy nie były również zgodne co do sposobu wyliczenia wynagrodzenia za usługi - spółka B podała, że faktury dokumentują realizację usług pośrednictwa rozumianego jako obrót handlowy pomiędzy spółką B a spółką C, natomiast spółka C początkowo potwierdziła wyjaśnienia spółki B, po czym w innym wyjaśnieniu wskazała, że kwoty te stanowiły wynagrodzenie za miesięczny obrót netto pomiędzy tą spółką a podmiotami dostarczającymi towary handlowe dzięki pośrednictwu spółki B. Za niewiarygodne organ uznał dokumenty w postaci specyfikacji, które miały stanowić podstawę dla wypłaty należności Spółce, sporządzone one bowiem zostały przez spółkę C dopiero w dniu 20 października 2016 r. dla celów dowodowych, więc na moment wystawienia faktur nie mogły stanowić podstawy ustalenia ceny usługi. Przesłuchany w charakterze świadka P.Z., odpowiedzialny z ramienia skarżącej za utrzymywanie relacji handlowych ze spółką C, nie potwierdził faktu wykonania opisanych na fakturach usług. Organ podsumował, że na Spółce ciążył obowiązek udokumentowania wykonania usług o charakterze niematerialnym, którego to obowiązku Spółka nie wypełniła.