Sprawa ze skargi na decyzję SKO w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie określenia wysokości zobowiązania pieniężnego w podatku od nieruchomości na rok 2008
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Alicja Stępień, Sędziowie Sędzia NSA Sławomir Kozik (spr.), Sędzia NSA Joanna Zdzienicka-Wiśniewska, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Zalewska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 21 maja 2013 r. sprawy ze skargi A S.A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 7 lutego 2013 r. Sygn. akt [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie określenia wysokości zobowiązania pieniężnego w podatku od nieruchomości na rok 2008 oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/4

Zaskarżoną decyzją z dnia 7 lutego 2013 r., Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy własną decyzję z dnia 6 lutego 2012 r., którą odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 16 listopada 2010 r., utrzymującej w mocy decyzję Burmistrza z dnia 23 czerwca 2010 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za rok 2008.

Z uzasadnienia decyzji i akt administracyjnych wynika, że wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji złożyła "A." SA, zwana dalej "A.", reprezentowana przez doradcę podatkowego. "A."zarzuciła, że w 2008 r. podatnik złożył dwie deklaracje na podatek od nieruchomości. W każdej z nich zadeklarowano inne obiekty: w jednej były to budki telefoniczne, a w drugiej pozostałe nieruchomości i obiekty budowlane. Obie deklaracje zostały złożone w Urzędzie Gminy. Decyzja organu odwoławczego, której dotyczy wniosek, jak i decyzja ją poprzedzająca, nie obejmowała budek telefonicznych. W ocenie podatnika decyzja powinna objąć wszystkie nieruchomości i obiekty budowlane znajdujące się na terenie jednej gminy. We wniosku przywołano treść art. 6 ust. 9 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2010 r., Nr 95, poz. 613 ze zm., zwanej dalej "u.p.o.l.", oraz art. 21 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., zwana dalej "O.p.").

Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że zgodnie z art. 247 §1 pkt 3 O.p. organ podatkowy stwierdza nieważność decyzji ostatecznej, która wydana została z rażącym naruszeniem prawa. Oznacza to, że nie każde naruszenie prawa uzasadnia stwierdzenie nieważności decyzji, a jedynie takie naruszenie, które ma charakter rażący, tj. wówczas, gdy proste zestawienie treści rozstrzygnięcia z treścią zastosowanego przepisu prawa wskazuje na ich oczywistą niezgodność.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze ustaliło, że w roku 2008 "A." złożyła dwie deklaracje na podatek od nieruchomości, w każdej z nich deklarując inne przedmioty opodatkowania: w jednej grunty związane z prowadzeniem działalności, na których posadowiono budki telefoniczne, a w drugiej pozostałe nieruchomości i obiekty budowlane. Jednakże organ podatkowy pierwszej instancji decyzją z dnia 23 czerwca 2008 r. w sprawie podatku od nieruchomości za rok 2008 ustalił wysokość podatku od nieruchomości należnego od "A." jedynie w odniesieniu do nieruchomości i obiektów budowlanych, w tym linii kablowych, pomijając przy tym budki telefoniczne.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie podzieliło stanowiska "A.", że stanowiło to rażące naruszenie prawa, podnosząc, że w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych brak jest przepisu, który nakazywałby dokonanie wymiaru podatku od nieruchomości obejmując w jednej decyzji wszystkie nieruchomości posiadane przez podatnika na terenie danej gminy czy miasta. Organ wskazał na art. 6 ust. 9 pkt 1 i 3 u.p.o.l., zgodnie z którym osoby prawne są obowiązane składać, w terminie do dnia 15 stycznia, organowi podatkowemu właściwemu ze względu na miejsce położenia przedmiotów opodatkowania, deklaracje na podatek od nieruchomości na dany rok podatkowy, sporządzone na formularzu według ustalonego wzoru. Podmioty te obowiązane są także wpłacać obliczony w deklaracji podatek od nieruchomości - bez wezwania - na rachunek budżetu właściwej gminy, w ratach proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego, w terminie do dnia 15 każdego miesiąca. Zdaniem Kolegium przepisy powyższej ustawy nie wprowadzają wyraźnego zakazu złożenia więcej niż jednej deklaracji na poszczególne przedmioty opodatkowania. Zakaz taki nie wynika bowiem ani z przyjętego przez ustawodawcę sposobu rozliczania ani z przyjętej metody liczenia podstawy opodatkowania i stawek podatku. Stąd też, w przypadku określenia zobowiązania w podatku od nieruchomości od przedmiotów opodatkowania wykazanych w jednej z deklaracji, z pominięciem pozostałych przedmiotów opodatkowania, wykazanych w kolejnej deklaracji, nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa. Organ podatkowy może bowiem wydać następną decyzję, o ile będą zachodziły przesłanki, o jakich mowa w art. 21 § 3 O.p., w której orzeknie w pozostałym zakresie.

Strona 1/4