Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Rischka, Sędziowie Sędzia NSA Zbigniew Romała, Sędzia NSA Małgorzata Tomaszewska (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Dorota Pellowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 21 maja 2014 r. sprawy ze skargi J. Ch. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia 24 stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia i zmiany decyzji ostatecznej oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia 24 stycznia 2014 r. Dyrektor Izby Celnej, po rozpatrzeniu odwołania J.Ch., utrzymał w mocy własną decyzję z dnia 14 kwietnia 2011 r., którą odmówił uchylenia i zmiany decyzji ostatecznej z dnia 6 lutego 2009 r. nr [...] odmawiającej uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznych z dnia 31 października 2005 r., nr [...],w przedmiocie nadpłaty w podatku akcyzowym.
Podstawą rozstrzygnięcia był następujący stan faktyczny:
J.Ch. (dalej: skarżący) prowadził działalność gospodarczą polegającą na konfekcjonowaniu kosmetyków. W następstwie wniosków skarżącego toczyły się postępowania administracyjne i sądowoadministracyjne w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty i zwrotu podatku akcyzowego za okres od 27 maja 1996 r. do 30 października 2001 r.
Decyzjami z dnia 14 marca 2005 r. Naczelnik Urzędu Celnego odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym.
Dyrektor Izby Celnej decyzjami z dnia 31 października 2005 r. utrzymał w mocy decyzje organu pierwszej instancji.
Wyrokami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 23 czerwca 2006 r., sygn. akt l SA/Gd 21/06, l SA/Gd 22/06, l SA/Gd 23/06, l SA/Gd 24/06, l SA/Gd 25/06 oddalono skargi na powyższe rozstrzygnięcia. W uzasadnieniach ww. wyroków Sąd przychylił się do poglądu wyrażonego w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2002 r., sygn. akt P 7/00 i stwierdził, że przepis rozporządzenia nakładający obowiązek podatkowy w podatku akcyzowym na podmioty takie jak skarżący jest sprzeczny z Konstytucją. W rezultacie odmówił jego zastosowania, podkreślając, iż uiszczony przez skarżącego w badanym okresie rozliczeniowym podatek akcyzowy był nienależny, gdyż na skarżącym nie ciążył obowiązek podatkowy w tym tytule podatkowym zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Niemniej jednak okoliczność ta, zważywszy na pogląd Trybunału Konstytucyjnego wyrażony w powołanym wyroku z dnia 6 marca 2002 r., iż przyjęta w Ordynacji podatkowej konstrukcja nadpłaty podatkowej nawiązuje do instytucji nienależnego świadczenia, według której zwrot wartości przekazanej musi należeć się temu, kto wartość tę utracił, nie mogła skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji. Sąd podzielił bowiem stanowisko organów podatkowych, że z materiału dowodowego sprawy wynika, iż skarżący nie poniósł ekonomicznego ciężaru nienależnie zapłaconego podatku.
Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 6 grudnia 2007 r. sygn. akt l FSK 31/07, l FSK 32/07, l FSK 33/07, l FSK 34/07, l FSK 35/07 oddalił skargi kasacyjne od wyroków Sądu I instancji.
Decyzją z dnia 6 lutego 2009 r. Dyrektor Izby Celnej, po rozpatrzeniu wniosku skarżącego z dnia 30 grudnia 2008 r. o uchylenie i zmianę wyżej opisanych decyzji ostatecznych Dyrektora Izby Celnej z dnia 31 października 2005 r., działając na podstawie art. 253 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (j.t.: Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60, dalej: O.p.), odmówił uchylenia i zmiany ww. decyzji. W myśl art. 253 § 1 O.p. decyzja ostateczna, na mocy której strona nie nabyła prawa, może być uchylona lub zmieniona przez organ podatkowy, który ją wydał, jeżeli przemawia za tym interes publiczny lub ważny interes podatnika. W uzasadnieniu organ wskazał, że na potwierdzenie swego stanowiska strona powołała się na interpretacje przepisów proceduralnych dotyczących stwierdzenia nadpłaty, przepisów materialnych dotyczących opodatkowania akcyzą konfekcjonowania kosmetyków, czy stosowania wskazań wynikających z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2002 r., sygn. akt P 7/00, a także z wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 czerwca 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 458/08, z dnia 29 października 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 1107/08, czy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 września 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 730/08. Zdaniem Dyrektora Izby Celnej, różnica w interpretacji przepisu ustawy nie może być uznana za przejaw nierównego traktowania wobec prawa, czyli za dowód naruszenia art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Posłużenie się wobec tego przesłanką interesu publicznego w postaci zaprzestania naruszania zasady równego traktowania obywateli oraz zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów władzy publicznej (art. 121 § 1 O.p.) nie znalazło uzasadnienia w niniejszej sprawie.