Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Przasnyski, Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń, Sędzia NSA Elżbieta Rischka (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Monika Szymańska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 25 maja 2016 r. sprawy ze "A" na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 16 listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę.
W dniu 18 sierpnia 2015 r. p. M. B. - komornik sądowy złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania komornika za podatnika podatku od towarów i usług i braku obowiązku dokonania zapłaty podatku od wykonywanych czynności za wynagrodzeniem.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
W dniu 9 czerwca 2015 r. Minister Finansów wydał interpretację ogólną PT1.050.1.2015.LJU.19, zgodnie z którą, opierając się na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zwanym dalej "TSUE", tj. na wyroku w sprawie 235/85 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Holandii pkt 8, a także w postanowieniu z dnia 21 maja 2008 r., w sprawie C-456/07 Karol Mihal przeciwko Danovy Urad Kosice V; uznał komorników sądowych, zwanych dalej "komornikami", za podatników podatku od towarów i usług, zwanego dalej "podatkiem VAT". Jednocześnie interpretacją tą zmieniono interpretację ogólną Ministra Finansów z dnia 30 lipca 2004 r. PP10-812-802/04/MR/1556PP. Tym samym uznano czynności wykonywane przez komorników za podlegające VAT świadczenie usług za wynagrodzeniem. Niemniej, zwolniono komorników z obowiązku zapłaty podatku z tytułu wykonywanych przez nich czynności za wynagrodzeniem, do końca września 2015 r.
Jednocześnie nie znowelizowano ani przepisów dotyczących VAT, jak i przepisów określających pozycję ustrojową komornika, a także sposób wykonywania przez niego czynności i ustalania opłat za te czynności, tj. k.p.c., ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U z 1997 r. Nr 133 poz. 882, z późn zm.), zwaną dalej "u.k.s.e.", czy też rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 1968 r. w sprawie czynności komorników (Dz. U. z 1968 r. Nr 10, poz. 52, z późn. zm.), zwanego dalej "rozporządzeniem o czynnościach komorników".
Komornik sądowy jest wskazany w art. 758 k.p.c., obok sądu, jako organ egzekucyjny. Sam komornik sądowy jest wskazany jako funkcjonariusz publiczny, w art. 1 u.k.s.e., jest nim także w świetle art. 224 kk, a także szeregu innych przepisów. Komornik sądowy w świetle k.p.c., u.k.s.e. i rozporządzenia o komornikach sprawuje tzw. policję sesyjną w ramach swojego postępowania i przysługuje mu prawo użycia środków przymusu, takich jak, np. grzywna (art. 762 k.p.c.), lub też zarządzenie przymusowego otwarcia drzwi i schowków dłużnika, a nawet przeszukania jego odzieży (art. 814 § 1 k.p.c.).
Komornik sądowy, w świetle art. 759 i innych k.p.c., podlega pod nadzór instancyjny sądowi, przy którym działa. Niezależnie od powyższego jest określona podległość administracyjna pomiędzy komornikiem a Prezesem wskazanego sądu, na podstawie art. 3 ust. 1 u.k.s.e., a także pomiędzy komornikiem a Ministrem Sprawiedliwości (np. art. 15 u.k.s.e., ale również inne przepisy tej ustawy).