Ustawa z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./, której przepisy stanowiły podstawę do wydania ostatecznej decyzji, o której zmianę wnioskowała strona, nie zawiera konstrukcji podatkowej, pozwalającej na zastosowanie art. 254 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi "(...) Bank" S.A. na decyzję Izby Skarbowej w G. z dnia 3 września 1998 r. (...) w przedmiocie odmowy zmiany decyzji określających wysokość opłaty skarbowej - oddala skargę.
Izba Skarbowa w G. decyzją z dnia 3 września 1998 r. działając na podstawie art. 233 par. 1 pkt 1 w związku z art. 254 Ordynacji podatkowej utrzymała w mocy rozstrzygnięcie Drugiego Urzędu Skarbowego w G. odmawiające zmiany 26 decyzji ostatecznych określających wysokość opłaty skarbowej od umów sprzedaży wierzytelności, w konsekwencji zwrotu opłaty w łącznej kwocie 270.400,75 zł.
O zastosowanie trybu określonego w art. 254 Ordynacji podatkowej wystąpiła strona umów sprzedaży "(...) Bank" S.A. powołując się na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego /wyrok z dnia 16 lipca 1997 r. III SA 508/96/ eliminujące z obrotu prawnego inne decyzje wymiarowe, których przedmiotem były także umowy sprzedaży wierzytelności. Za zasadnością zastosowania powołanego przepisu, zdaniem wnioskodawcy, przemawiał także fakt dezinformacji co do obowiązującej w okresie zawierania umów interpretacji art. 3 ust. 1 pkt 5a ustawy o opłacie skarbowej /w brzmieniu nadanym w art. 42 ustawy o podatku VAT/. Natomiast w odwołaniu "(...) Bank" S.A. dodatkowo wskazał na naruszenie konstytucyjnej zasady zakazu interpretacji rozszerzającej określenia przedmiotu opodatkowania na niekorzyść podatnika.
Utrzymanie w obrocie prawnym przez Izbę Skarbową zaskarżonej decyzji oparte było na założeniu związania organów podatkowych treścią i zakresem wysuniętego przez podatnika żądania. Z tego względu mając na uwadze wskazany przez Bank tryb uchylenia decyzji art. 254 Ordynacji podatkowej - w świetle wskazanych w nim przesłanek, rozważona została kwestia prawidłowości rozstrzygnięcia podjętego przez Drugi Urząd Skarbowy w G.
W konsekwencji organ odwoławczy stwierdził, iż: wymienione we wniosku z dnia 20 lutego 1998 r. decyzje nie mają - jak tego wymaga przepis - charakteru konstytutywnego w świetle art. 5 pkt 4 ustawy o opłacie skarbowej /Dz.U. 1989 nr 4 poz. 23 ze zm./.
Zatem już odmienny charakter decyzji wykluczył pozytywne rozpatrzenie żądania.
Ponadto, po doręczeniu decyzji wymiarowych nie nastąpiła zmiana okoliczności faktycznych mających wpływ na ustalenie wysokości zobowiązania podatkowego w opłacie skarbowej, a skutki wystąpienia tych okoliczności zostały uregulowane w przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dniu wydania decyzji.
Okolicznością tego rodzaju nie jest bowiem zmiana wykładni art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy o opłacie skarbowej, w świetle postawionego zarzutu dezinformacji.
Zatem decyzja z dnia 10 lipca 1998 r. (...) uznana została jako wyraz zajęcia prawidłowego stanowiska w granicach zakreślonych żądaniem strony.
Zasadność wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego "(...) Bank" S.A. oparł na zarzucie zignorowania przez organy podatkowe treści pisma z dnia 31 grudnia 1997 r. w przedmiocie zwrotu opłaty skarbowej. Zdaniem skarżącego pismo to należało potraktować jako wniosek o stwierdzenie nieważności wymienionych w nim decyzji ostatecznych i mając na uwadze datę wpływu rozpatrzyć według reguły wskazanej w dyspozycji art. 337 Ordynacji podatkowej.