Oświadczenia dłużnika, choćby jednocześnie pełnił funkcję organu administracji państwowej, nie można uznać za zaświadczenie w rozumieniu art. 217 i następnych Kpa.
Zaskarżoną decyzją Izba Skarbowa utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w T. z dnia 27 maja 1996 r., którą odmówiono Przedsiębiorstwu "P." S.A. w T. potrącenia w trybie art. 28 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ podatku dochodowego od osób fizycznych za marzec 1996 r. w kwocie 10.111,70 zł oraz podatku od towarów i usług za ten sam miesiąc w kwocie 15.921 zł z wierzytelności podatnika wobec Skarbu Państwa, udokumentowanej rachunkiem uproszczonym z 23 lutego 1996 r.
Wierzytelnością tą była należność podatnika za wykonane roboty remontowo-budowlane na podstawie umowy z dnia 30 września 1994 r., zawartej z inwestorem zastępczym jednostki budżetowej noszącej nazwę - zespół Ekonomiczno-Administracyjny Scentralizowanej Obsługi Budżetowej.
Izba Skarbowa podzieliła podstawy decyzji odmownej organu I instancji a mianowicie to, że wierzytelności nie można przypisać przymiotu "bezspornej", skoro jej wymagalność nie została potwierdzona najpierw przez ww. jednostkę budżetową, a później, po jej likwidacji, przez Kuratora Oświaty, który przejął funkcję jednostki finansującej inwestycję.
Negatywne odpowiedzi tych jednostek, w tym i odpowiedź Kuratora z dnia 5 lipca 1996 r. na pismo Izby, wskazywały, iż roboty wykonane zostały z przekroczeniem umownego limitu środków finansowych, zostały zatem wykonane na ryzyko wykonawcy.
Izba ustosunkowując się do zarzutów i wniosków z odwołania stwierdziła, iż poddała ocenie zarówno umowę o roboty budowlane jak i fakturę obejmująca przedmiotową wierzytelność. Dowody te jednak nie mogą zmienić faktu, że jednostka budżetowa finansująca inwestycję nie akceptuje przedstawionej do potrącenia wierzytelności. Stąd wierzytelność nie jest bezsporną w rozumieniu art. 28 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, a organ podatkowy nie jest organem upoważnionym do rozstrzygnięcia sporu między inwestorem a wykonawcą.
Z tej samej przyczyny Izba uznała za niezasadny wniosek o pominięcie przy rozstrzyganiu sprawy dowodów z pism Kuratora.
Przedsiębiorstwo "P." w skardze do Sądu administracyjnego domagało się uchylenia decyzji organów obu instancji zarzucając im naruszenie art. 28 ustawy o zobowiązaniach podatkowych oraz art. 354 par. 1, art. 456 i art. 647 Kc.
Zarzuty procesowe /naruszenie art. 207 par. 2 pkt 2, art. 217, art. 145 par. 1 pkt 1 i 6, art. 97 par. 1 pkt 4, art. 166, art. 79 par. 1, art. 167a ust. 1 Kpa/ skierowane były w pierwszej kolejności przeciwko decyzji ostatecznej Izby i brały się z traktowania pisma Kuratora Oświaty w przedmiocie spornej wierzytelności jako zaświadczenia w rozumieniu art. 217 i następnych Kpa.
Skarżące Przedsiębiorstwo w toku postępowania odwoławczego wniosło na podstawie art. 37 par. 1 i w zw. z art. 217 par. 3 Kpa zażalenie do Ministra Edukacji Narodowej na niewydanie w terminie przez Kuratora Oświaty zaświadczenia stwierdzającego, że przedmiotowa dla sprawy podatkowej wierzytelność spełnia wymogi art. 28 ustawy o zobowiązaniach podatkowych.
W zażaleniu, ewentualnie, w przypadku uznania, że pismo Kuratora z dnia 22 lipca 1996 r. spełnia funkcje postanowienia odmawiającego wydania zaświadczenia /art. 219 Kpa/ domagano się uchylenia "pisma Kuratora" i wydania zaświadczenia zgodnie z wnioskiem Przedsiębiorstwa. Zagadnienie wydania zaświadczenia skarżący oceniał jako zagadnienie wstępne w rozumieniu art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa, uzasadniające zawieszenie postępowania podatkowego.