Właściwy sposób dokumentowania poniesionych wydatków ma istotne znaczenie przy ustaleniu rzeczywistych kosztów uzyskania przychodów, poniesionych przez podatnika.
Krzysztof D. prowadził w 1994 r. działalność gospodarczą o profilu usługowo-handlowym /"F."/, dokumentowaną księgami rachunkowymi.
Z tytułu prowadzonej działalności podatnik wykazał:
- przychód: 44.130.931.900 zł;
- koszty: 41.676.577.800 zł;
- dochód: 2.454.354.100 zł;
- podatek dochodowy /małżonków/: 876.588.000 zł.
W wyniku kontroli przeprowadzonej w dniach od 10 listopada 1995 r. do dnia 15 grudnia 1995 r. Urząd Kontroli Skarbowej ustalił, iż poprzez zaliczenie w poczet kosztów uzyskania przychodów wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów Krzysztof D. zaniżył podatek dochodowy za 1994 r.
Kwestionując ustalenia Urzędu Kontroli Skarbowej zawarte w Wyniku Kontroli z dnia 15 stycznia 1996 r. pełnomocnik podatnika - pismem z dnia 23 stycznia 1996 r. zażądał skierowania sprawy na drogę postępowania w sprawach zobowiązań podatkowych. Pierwszy Urząd Skarbowy decyzją z dnia 5 lipca 1996 r. określił Beacie i Krzysztofowi D. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1994 r. w kwocie 1.036.672.000 zł, potwierdzając tym samym ustalenia kontrolne Inspektora UKS.
Od powyższej decyzji, pismem z dnia 25 lipca 1996 r. pełnomocnik złożył odwołanie, w którym domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji lub ewentualnego przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji.
Decyzją z dnia 24 kwietnia 1997 r. Izba Skarbowa z uwagi na potrzeby wszechstronnego zbadania sprawy pod względem faktycznym i prawnym odnośnie wykazanych przez podatnika kosztów, uchyliła decyzję wymiarową z dnia 5 lipca 1996 r. /przekazała sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji.
Po przeprowadzonym postępowaniu wyjaśniającym Pierwszy Urząd Skarbowy zaliczając do kosztów uzyskania przychodów wydatki w łącznej kwocie 37.731.363 zł, decyzją z dnia 19 listopada 1997 r. określił Beacie i Krzysztofowi D. wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1994 r. w kwocie 1.019.697.000 zł. Pełnomocnik podatników wniósł ponownie odwołanie od powyższej decyzji z wnioskiem o jej uchylenie, bądź też przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Urząd Skarbowy. Pełnomocnik zaskarżonej decyzji zarzucił:
- naruszenie prawa materialnego, zawartego w treści ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zobowiązaniach podatkowych,
- sprzeczność ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału,
- niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy,
- naruszenie prawa procesowego.
W uzasadnieniu swojego wniosku pełnomocnik wskazał, iż wszystkie koszty poniesione przez podatnika pozostają w ścisłym związku z uzyskanymi przez niego przychodami, dlatego, też sytuacji przyjęcia przez Urząd Skarbowy księgi rachunkowej za dowód w postępowaniu podatkowym, bezpodstawne jest kwestionowanie zapisów z niej wynikających /w zakresie kosztów poniesionych/.
Pełnomocnik podnosi ponadto fakt, iż zaskarżona decyzja Urzędu Skarbowego zawiera merytoryczne ustalenia będące powtórzeniem ustaleń zawartych w protokole Urzędu Kontroli Skarbowej.