Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Wojtynowska (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Elżbieta Rischka, Sędzia NSA Małgorzata Tomaszewska, Protokolant Starszy Sekretarz sądowy Agnieszka Rupińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 25 maja 2011 r. sprawy ze skargi M.G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 21 grudnia 2010 r., nr [...], [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2005 r. oddala skargę.
W następstwie przeprowadzonego postępowania kontrolnego w Przedsiębior-stwie Wielobranżowym "A" M. G. decyzją z dnia 23 czerwca 2010 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej określił temu podatnikowi wysokość zobowiązania - 0 zł oraz kwotę nadwyżki do przeniesienia na następny miesiąc - 0 zł w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do listopada 2005 r., a ponadto określił obowiązek zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu wystawionych w kolejnych miesiącach 2005 r. faktur VAT z wykazaną kwotą podatku w wysokości odpowiednio:
- 317.401 zł za styczeń 2005 r.,
- 340.333 zł za luty 2005 r.,
- 580.181 za marzec 2005 r.,
- 665.758 za kwiecień 2005 r.,
- 969.898 za maj 2005 r.,
- 1.487.556 za czerwiec 2005 r.,
- 524.668 za lipiec 2005 r.,
- 176.678 za sierpień 2005 r.,
- 176.811 za wrzesień 2005 r.,
- 171.982 za październik 2005 r.,
- 60.348 za listopad 2005 r.,
- 293.964 za grudzień 2005 r.
W uzasadnieniu decyzji podkreślono, że podatnik nie dokonywał zakupu, ani nie realizował dostaw towarów i usług, a wystawione przez PW "A" faktury VAT nie dokumentują rzeczywistych operacji gospodarczych, jedynie je pozorując. Zgromadzone dowody pozwoliły natomiast stwierdzić, że firma podatnika ograniczyła się do wystawiania pustych faktur VAT, a wykazany w nich podatek od towarów i usług służył obniżeniu podstawy podatku należnego u odbiorców faktur.
W konsekwencji powyższego uznano, że w PW "A" M. G. nie powstał obowiązek podatkowy, o którym mowa w art. 19 ustawy o podatku od towarów i usług, M. G. nie można uznać za podatnika przedmiotowego podatku, a tym samym dla tej osoby nie może być również określona podstawa opodatkowania z tytułu VAT.
Organ ten stwierdził również brak podstaw do odliczenia w całości podatku naliczonego wykazanego w deklaracjach VAT-7 za poszczególne miesiące 2005 r.
W odwołaniu z dnia 12 lipca 2010 r. zarzucono organowi naruszenie szeregu przepisów Ordynacji podatkowej (art. 7 § 1, art. 21 § 1 pkt 1, art. 21 § 3, 3a, 4, art. 123 § 1, art. 180, art. 187 i art. 190 w zw. z art. 181), jak również ustawy o podatku od towarów i usług (art. 1, art. 5, art. 6 § 2, art. 15-17, art. 19 i art. 108).
Wskazano, że rozstrzygnięcie organu zostało oparte w znacznej mierze na zeznaniach świadków, bądź samego podatnika, które pochodziły z innych postępowań, co pozbawiło stronę uprawnień procesowych w postaci możliwości brania udziału w każdym etapie postępowania, w przeprowadzeniu tych dowodów, czy możliwości zadawania pytań świadkom.
Zarzucono również zaniechanie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego na okoliczność podrobienia podpisu na przedmiotowych fakturach przez co nie wyjaśniono wszystkich okoliczności istotnych dla sprawy.
Zwrócono uwagę na liczne sprzeczności w zgromadzonym materiale dowodowym, np. zeznania świadków I. D. i S. W.
Odnośnie zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego wskazano, że przepisy art. 1, 5, 6, 15, 16, 17, i 19 ustawy o podatku od towarów i usług nie regulują kwestii wskazanych w art. 108 tej ustawy. Nawet w świetle przepisów ustawodawstwa europejskiego trudno się zgodzić aby art. 108 ustawy z dotyczył kwestii związanych z wystawieniem pustych faktur. Ustawa w tym zakresie nie jest zdaniem odwołującego precyzyjna, a jej rozszerzająca interpretacja nie jest dopuszczalna.