Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Alicja Stępień, Sędziowie Sędzia WSA Marek Kraus, Sędzia NSA Joanna Zdzienicka-Wiśniewska (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Claudia Kozłowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 4 lipca 2017 r. sprawy ze skargi B. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 20 października 2016 r., sygn. akt [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie podatku rolnego oraz podatku od nieruchomości za 2014 rok 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Samorządowego Kolegium, Odwoławczego z dnia 7 grudnia 2015 r., sygn. akt [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z dnia 10 lutego 2014 r. Wójt Gminy ustalił pani B. J. wysokość łącznego zobowiązania w podatku rolnym i podatku od nieruchomości za 2014 r.
Pismem z dnia 18 sierpnia 2014 r. pani B. J. wniosła o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji. Zdaniem strony w prowadzonym postępowaniu zostały naruszone prawa podstawowe wynikające z prawa dostępu do akt w Gminie oraz rażąco naruszono obowiązki wynikające z ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz przepisy postępowania administracyjnego. W jej ocenie nieruchomość, będąca przedmiotem zobowiązania ustalonego przedmiotową decyzją jest zwolniona z mocy prawa z podatku rolnego na podstawie art. 13d ust 1 i art. 12 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym, a zabytek w K. jest zwolniony z podatku od nieruchomości na podstawie art. 7 pkt 6 i 10 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 24 września 2014 r. odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Wójta Gminy z 10 lutego 2014 r. Wobec niezłożenia odwołania przez stronę decyzja stała się ostateczna.
W dniu 25 maja 2015 r. pani B. J. złożyła wniosek o stwierdzenie nieważności wyżej wskazanej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego. We wniosku powtórzyła argumentację podnoszoną w piśmie z dnia 18 sierpnia 2014 r.
Decyzją z dnia 7 grudnia 2015 r. Kolegium odmówiło stwierdzenia nieważności swojej decyzji z 24 września 2014 r.
W odwołaniu od powyższego rozstrzygnięcia pani B. J. podniosła zarzut wadliwego ustalenia stanu faktycznego i prawnego w postępowaniu mającym na celu ustalenie wysokości jej zobowiązania podatkowego.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 20 października 2016 r. utrzymało w mocy swoją decyzję z dnia 7 grudnia 2015 r.
W uzasadnieniu, przywołując treść art. 247 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.), Kolegium wskazało, że katalog przesłanek uzasadniających stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej ma charakter zamknięty. Zdaniem organu decyzja z dnia 7 grudnia 2015 r. nie została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości, nie została wydana bez podstawy prawnej, nie dotyczyła sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną, nie została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie, nie była niewykonalna w dniu jej wydania, nie zawierała wady powodującej jej nieważność na mocy wyraźnie wskazanego przepisu prawa, w razie jej wykonania nie wywołałaby czynu zagrożonego karą, a w szczególności nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa.
Kolegium podkreśliło, że o rażącym naruszeniu prawa można mówić, gdy decyzja została wydana wbrew nakazowi lub zakazowi ustanowionemu w przepisie prawnym, wbrew wszystkim przesłankom przepisu nadano prawa albo ich odmówiono, albo też wbrew tym przesłankom obarczono stronę obowiązkiem albo uchylono obowiązek. Rażące naruszenie prawa to naruszenie oczywiste, wyraźne, bezsporne. Można zatem mówić o nim tylko wówczas, gdy proste zestawienie treści rozstrzygnięcia z treścią zastosowanego przepisu prawa wskazuje na ich oczywistą niezgodność. Na potwierdzenie swojego stanowiska przywołało szereg orzeczeń sądów administracyjnych.