Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w G. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2015 rok
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Wojtynowska (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Elżbieta Rischka, Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń, Protokolant Starszy Sekretarz sądowy Agnieszka Rupińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 4 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi M.P. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w G. z dnia 27 czerwca 2019 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2015 rok oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/5

Naczelnik Urzędu Skarbowego decyzją z dnia 24 stycznia 2019 r. określił Skarżącej M.P. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2015 r. w kwocie 1.869,00 zł.

Organ pierwszej instancji zakwestionował prawidłowość wykazanego przez Skarżącą w zeznaniu o wysokości dochodu osiągniętego w badanym roku podatkowym (PIT-37), odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne w kwocie 22.000,00 zł, stanowiących koszt jej pobytu w Domu Opieki "[...]" prowadzonym przez B.W. w J. Organ nie podzielił poglądu Skarżącej, iż są to wydatki na cele rehabilitacyjne, odliczane od dochodu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), dalej: "u.p.d.o.f.".

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania Skarżącej, decyzją z dnia 27 czerwca 2019 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ wskazał, że art. 26 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. pozwala na odliczenie od dochodu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Zgodnie z art. 26 ust. 7a u.p.d.o.f. do wydatków tych zalicza się m.in. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Zakres i cel działania zakładów opieki zdrowotnej i placówek takich jak np. domy opieki, nie są takie same, co jest oczywiste z uwagi na ich usytuowanie w systemie prawnym, a mianowicie w ustawie o zakładach opieki zdrowotnej i ustawie o pomocy społecznej. Odmienne są cele, dla których jednostki te są powołane. Zakłady opieki zdrowotnej powołane są i utrzymywane w celu udzielania świadczeń zdrowotnych i promocji zdrowia (art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408 z późn. zm., dalej także u.z.o.z.). Natomiast placówki pomocy społecznej zapewniają usługi opiekuńcze oraz bytowe (art. 68 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, Dz.U. z 2004 r. Nr 64, poz. 593 z późn. zm., dalej także u.p.s.). Nie udzielają świadczeń zdrowotnych, a jedynie pomocy w korzystaniu z nich (art. 68 ust. 3 pkt 4 u.p.s.). Odpłatność za pobyt w zakładach opiekuńczo-leczniczych i zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych określona została przepisem ustawowym (art. 34a ustawy z.o.z.) i związana jest ona z wysokością dochodu osoby przebywającej w zakładzie albo osób obowiązanych do ponoszenia opłat za ten pobyt.

Jak wynika z przedłożonych orzeczeń, Skarżąca posiada orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności, niepełnosprawność istnieje od urodzenia, nie jest zdolna do pracy. Skarżąca wymaga stałej i długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Strona 1/5