Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Alicja Stępień /spr./ Sędziowie: Asesor WSA Irena Wesołowska WSA Ewa Wojtynowska Protokolant - Agnieszka Zalewska po rozpoznaniu w dniu 18 października 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi E. B. na decyzję Izby Skarbowej z dnia 23 lipca 2002 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 r. oddala skargę.
I SA/Gd 1668/02
U z a s a d n i e n i e
W zeznaniu o wysokości wspólnych dochodów osiągniętych w 1998 r. G. i E. B. wykazali dochód w kwocie 53.363,84 zł.
Po odliczeniu od dochodu składek na ubezpieczenie społeczne w kwocie 3.672,70 zł podstawa opodatkowania wyniosła 24.846 zł, natomiast podatek dochodowy 8.768,28 zł. Z kolei po odliczeniu od podatku wydatków mieszkaniowych poniesionych na własne potrzeby mieszkaniowe w kwocie 5.669,99 zł należny podatek dochodowy G. i E. B. zeznali w kwocie 3.098,30 zł.
Decyzją z dnia 29 stycznia 2002 r. Urząd Skarbowy określił G. i E. B. zobowiązanie w podatku dochodowym za 1998 r. w wysokości 8.768,30 zł, zaległość podatkową w kwocie 5.670 zł oraz odsetki za zwłokę w kwocie 6.090,10 zł.
Dochód z prowadzonej przez E. B. działalności gospodarczej Urząd Skarbowy przyjął w wysokości zeznanej w kwocie 53.363,84 zł.
W kategorii odliczeń od dochodu zakwestionował prawo G. i E. B. do odliczenia od podatku kwoty 5.669,99 zł z tytułu wydatków poniesionych na własne potrzeby mieszkaniowe w ramach dużej ulgi budowlanej. W uzasadnieniu Urząd Skarbowy stwierdził, iż G. i E. B. nie dysponowali pozwoleniem budowlanym wymagalnym przez przepisy prawa budowlanego na nadbudowę i rozbudowę budynku mieszkalnego.
Pismem z dnia 15 lutego 2002 r. G. i E. B. złożyli odwołanie, w którym wnieśli o uchylenie decyzji Urzędu Skarbowego z dnia 29 stycznia 2002 r. i umorzenie postępowania. Decyzji z dnia 29 stycznia 2002 r. zarzucili błędną interpretację art. 27a ust. l lit.e ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 z późn. zm.), art. 3 oraz art. 40 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane ( Dz. U. Nr 89, poz. 414), oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W uzasadnieniu odwołania G. i E. B. podnieśli, że nie zgadzają się ze stanowiskiem organu podatkowego, iż odliczeń można dokonywać dopiero od chwili wydania decyzji przenoszącej pozwolenie na budowę. Zdaniem podatników stanowisko takie jest niezgodne z art. 27a ust. l pkt l lit.e ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz narusza zasadę równości. Uzasadniając swoje stanowisko G. i E. B. stwierdzili, że możliwość zastosowania odliczenia wydatków poniesionych na cele mieszkaniowe ustawodawca obwarował jedynie koniecznością posiadania prawidłowo wystawionych dokumentów potwierdzających poniesienie tych wydatków. Natomiast dowodów przedłożonych przez podatników dokumentujących poniesione wydatki Urząd Skarbowy nie zakwestionował.
Reasumując G. i E. B. stwierdzili, iż skorzystanie z ulgi poprzez odliczenie wydatków poniesionych na rozbudowę budynku mieszkalnego w sytuacji, gdy posiadają prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz gdy wydatki poniesione zostały na podstawie dokumentów wymaganych przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także gdy prawomocnie przeniesiono na nich pozwolenie jest w pełni uzasadnione.