Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Tomaszewska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń Sędzia NSA Elżbieta Rischka Protokolant sekretarz sądowy Dorota Kotlarek po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 28 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi M. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w z dnia 6 października 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia 6 października 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy własną decyzję z dnia 21 lipca 2014 r. odmawiającą M.M. wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 16 listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 rok w kwocie 26.641,00 zł.
Podstawą rozstrzygnięcia był następujący stan faktyczny:
Decyzją z dnia 16 lipca 2008 r., nr [...]Naczelnik Urzędu Skarbowego określił M.M. wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w kwocie 26.641,00 zł.
Po rozpatrzeniu odwołania strony od ww. decyzji, Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia 20 listopada 2008r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
Kwestionując powyższe rozstrzygnięcie, podatnik wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, który wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2009r., sygn. akt I SA/Gd 52/09, uchylił zaskarżoną decyzję.
Dyrektor Izby Skarbowej - rozpatrując ponownie odwołanie podatnika od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 16 lipca 2008r., utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji, wydając w tym zakresie decyzję z dnia 16 listopada 2009r., Nr [...]. Decyzja ta stała się ostateczna wobec niewniesienia przez stronę środków zaskarżenia.
Pismem z dnia 16 grudnia 2009r. M.M. zwrócił się do Dyrektora Izby Skarbowej z żądaniem stwierdzenia nieważności opisanej wyżej decyzji ostatecznej tego organu z dnia 16 listopada 2009r., wskazując jako podstawę swego żądania art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), zwanej dalej O.p.
Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu wniosku strony uznał, iż w sprawie nie wystąpiła jakakolwiek przesłanka określona w przepisie art. 247 § 1 O.p. skutkująca nieważnością decyzji ostatecznej, zatem decyzją z dnia 16 marca 2010r., Nr [...] odmówił stwierdzenia nieważności kwestionowanej decyzji.
Pismem z dnia 14 maja 2014 r. M.M. - reprezentowany przez pełnomocnika - ponownie zwrócił się do Dyrektora Izby Skarbowej z wnioskiem o stwierdzenie nieważności przywołanej wyżej decyzji ostatecznej Dyrektora Izby Skarbowej w z dnia 16 listopada 2009r. Jako podstawę żądania podatnik wskazał przepisy art. 247 § 1 pkt 3 w związku z art. 248 § 1 i § 2 pkt 2 oraz 252 § 1 O.p.
W uzasadnieniu wniosku podatnik zarzucił organom podatkowym obu instancji wydanie decyzji z rażącym naruszeniem prawa poprzez odmówienie stronie prawa do skorzystania ze zwolnienia podatkowego przysługującego mu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 83 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.), zwanej dalej u.p.d.f., w brzmieniu obowiązującym w 2006 roku.