Sedno sporu tkwi w nieuwzględnieniu w wycenie nieruchomości, do celów opłaty skarbowej, wartości hipotek ciążących na tej nieruchomości.
1. Regulujący tą kwestię przepis art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ nie pozostawia wątpliwości, co do prawidłowości stanowiska zajętego przez organy podatkowe.
Zawarty w tym przepisie zapis "bez odliczenia przejętych przez nabywcę długów i ciężarów" uniemożliwia odliczenie od wartości rynkowej wysokości hipotek obciążających nieruchomość.
2. Z uwagi na to, że skarżąca nie kwestionowała treści opinii biegłego w zakresie wyceny szacunkowej nieruchomości oraz mając na uwadze treść przepisu art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, Sąd uznał, iż zarzut sporządzenia opinii przez jednego biegłego nie stanowił naruszenia prawa, które miało wpływ na wynik sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi "MCM" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością na decyzję Izby Skarbowej w G. z dnia 29 kwietnia 1999 r. (...) w przedmiocie określenia zaległości podatkowej w opłacie skarbowej - oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia 29 kwietnia 1999 r. Izba Skarbowa w G. utrzymała w mocy decyzję Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 10 listopada 1998 r. w sprawie określenia Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością "MCM" z siedzibą w G., zaległości podatkowej w opłacie skarbowej oraz wysokości odsetek.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Izba Skarbowa wskazała, że stan faktyczny w sprawie przedstawiał się następująco.
Umową sprzedaży, w formie aktu notarialnego z dnia 14.04.1995 r., Stanisław Sz. zbył, na rzecz "MCM" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, trzy nieruchomości położone w G. przy ul. Ch. o łącznej powierzchni 105.679 m2. Nieruchomości te zabudowane były, w dacie zawarcia umowy sprzedaży, dwoma domami mieszkalnymi /jeden niewykończony/, dwoma stodołami, dwoma budynkami gospodarczymi i dwoma garażami.
Cena przedmiotu umowy określona została przez strony na poziomie 60.000 zł, a notariusz jako płatnik wymieniony w art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o opłacie skarbowej pobrał opłatę skarbową w kwocie 3.000 zł.
Po analizie treści aktu notarialnego Pierwszy Urząd Skarbowy G. uznał, iż cena podana w umowie nie odpowiada wartości rynkowej nieruchomości - stanowiącej w myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 lit. "c" i ust. 2 cyt. ustawy podstawę opodatkowania - określonej na podstawie przeciętnych cen stosowanych w danej miejscowości w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem ich stanu i stopnia zużycia z dnia dokonania czynności cywilnoprawnej, bez odliczania przejętych przez nabywcę, długów i ciężarów.
Realizując dyspozycję art. 10 ust. 3 cyt. ustawy organ podatkowy z urzędu wszczął postępowanie wzywające strony umowy do podwyższenia wartości wymienionych nieruchomości do zaproponowanego poziomu /15 zł/m2 parceli zabudowanej, 600 zł/m2 pow. budynku mieszkalnego, 400 zł/m2 pow. budynku gospodarczego. 300 zł/m2 pow. budynku drewnianego, 10.000 zł za garaż/.
Negatywne stanowisko stron wezwanych spowodowało wdrożenie dalszego etapu procedury tj. dopuszczenie przez Pierwszy Urząd Skarbowy w G. dowodu z opinii biegłego z zakresu szacowania nieruchomości.
W wyniku dokonanej wizji lokalnej, opracowana została wycena szacunkowa nieruchomości określająca jej wartość rynkową dla celów obliczenia opłaty skarbowej na poziomie 1.800.946 zł.
Powyższa wartość przyjęta została za podstawę do wydania decyzji z dnia 10.11.1998 r. określającej zaległość podatkową w opłacie skarbowej w kwocie 87.047,30 zł /wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 164.098,90 zł na dzień jej wydania/.
Izba Skarbowa wskazała ponadto, iż wbrew twierdzeniom odwołania, zadłużenie hipoteczne nieruchomości w wys. 674.800 zł oraz odsetki, nie mają wpływu na określenie wartości rynkowej.
Zgodnie z dyspozycją art. 10 ust. 1 pkt 1 lit. "c" i art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. opłacie skarbowej, podstawę obliczenia opłaty skarbowej od umowy sprzedaży nieruchomości stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego. Określenie wartości rynkowej następuje natomiast na podstawie przeciętnych cen stosowanych w danej miejscowości w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich stanu i stopnia zużycia z dnia dokonania czynności cywilnoprawnej, bez odliczania przejętych przez nabywcę długów i ciężarów.