Aby część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za zorganizowaną jego część, musi ona posiadać potencjalną zdolność do niezależnego działania gospodarczego jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe: materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa, np. zakładu, sklepu, czy punktu usługowego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa Obiektów Użyteczności Publicznej "B.-B." w B. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 22 maja 1996 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za listopad 1994 r. - oddala skargę.
Przedsiębiorstwo Budowy Obiektów Użyteczności Publicznej "B.-B." dokonało w dniu 25 listopada 1994 r. sprzedaży na rzecz Spółki z o.o. "M." w B. prawa wieczystego użytkowania gruntu o powierzchni 0,24,30 ha wraz ze znajdującym się na nim bunkrem-magazynem do smarów i olejów o powierzchni 86,7 m2, co stwierdzono aktem notarialnym - repertorium A nr 9654/1994. Przedmiotowa sprzedaż została przez sprzedających uznana jako sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w związku z czym nie odprowadzono od tej czynności podatku VAT.
Pierwszy Urząd Skarbowy w B. w wyniku kontroli przeprowadzonej w dnia 15 września 1995 r. stwierdził, że znajdujący się na zbywanej nieruchomości składnik majątku Przedsiębiorstwa - bunkier-magazyn nie może być uznany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa. Uznał mianowicie, że powyższą czynność należy traktować jako wyzbycie się składnika majątku funkcjonującego w ramach zorganizowanego przedsiębiorstwa. Zatem należało ją opodatkować zgodnie z przepisami art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ stawką 22 procent. Powyższe ustalenia znalazły odzwierciedlenie w decyzji Urzędu z dnia 30 grudnia 1995 r. W oparciu o sporządzony przez biegłego rzeczoznawcę operat szacowania przedmiotowej nieruchomości ustalono podstawę opodatkowania w wysokości 10.870,10 zł, natomiast podatek - na podstawie art. 27 ust. 5 pkt 1 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług.
Od powyższej decyzji strona złożyła odwołanie; zarzucając decyzji brak podstawy prawnej wniosła o uchylenie decyzji w całości, wnioskując jednocześnie o zarządzenie zwrotu uiszczonej kwoty podatku zwiększonego o 100 procent wraz z odsetkami.
Z uwagi na fakt przeprowadzenia przez Urząd Skarbowy postępowania wyjaśniającego u nabywcy bunkra - magazynu - w Spółce z o.o. "M." i nie zapoznania strony postępowania ze sporządzonym na tę okoliczność protokołem z dnia 6 lutego 1996 r., Izba Skarbowa zarządziła w trybie art. 136 Kpa uzupełnienie materiału w sprawie, o czym powiadomiono stronę pismem z dnia 18 kwietnia 1996 r.
W wyniku dokonanej analizy i oceny akt sprawy oraz po rozważeniu zarzutów podniesionych w odwołaniu Izba Skarbowa uchyliła w całości decyzję organu podatkowego pierwszej instancji i określiła zobowiązanie w podatku od towarów i usług za miesiąc listopad 1994 r. w wysokości 17.422,00 zł.
Organ odwoławczy na gruncie przepisów art. 55[1] Kodeksu cywilnego i art. 4 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych /Dz.U. nr 51 poz. 298 ze zm./ uznał, że bunkier-magazyn nie może być kwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa. Był on składnikiem majątku przedsiębiorstwa, który łącznie z posiadanymi środkami transportu służył do realizacji zadań podejmowanych przez stronę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wyzbycie się środków transportu i nie użytkowanie bunkra-magazynu do przechowywania paliw od 1989 r. spowodowało, że skarżąca uznała, że przedmiotowy bunkier-magazyn za zbędny składnik majątku, który będąc środkiem trwałym Przedsiębiorstwa został odrębnie sprzedany. W ocenie organów podatkowych bunkier-magazyn nie jest zespołem składników materialnych i niematerialnych, który może stanowić odrębne przedsiębiorstwo. Także jego stan techniczny ustalony na podstawie zeznania nabywcy oraz sporządzonego przez rzeczoznawcę operatu szacowania nieruchomości utrudniał podjęcie działalności gospodarczej.