Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Rischka, Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Przasnyski, Sędzia NSA Małgorzata Tomaszewska (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Monika Fabińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 12 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi A S.A. z siedzibą w na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w z dnia 20 sierpnia 2012 r. sygn. akt [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie podatku od nieruchomości za 2008 rok oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia 20 sierpnia 2012 r., [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy własną decyzję z dnia 21 czerwca 2012 r., nr 295/11, którą odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 3 grudnia 2010 r., nr 1718/10, utrzymującej w mocy decyzję Burmistrza Miasta [...] z dnia 26 lutego 2010 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za rok 2008.
Z uzasadnienia decyzji i akt administracyjnych wynika, że wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji złożyła A S.A. z siedzibą w W. zwana dalej A , reprezentowana przez doradcę podatkowego. A zarzuciła, że w 2008 r. podatnik złożył dwie deklaracje na podatek od nieruchomości. W każdej z nich zadeklarowano inne obiekty: w jednej były to budki telefoniczne, a w drugiej pozostałe nieruchomości i obiekty budowlane. Obie deklaracje zostały złożone w Urzędzie Miasta [...]. Decyzja organu odwoławczego, której dotyczy wniosek, jak i decyzja ją poprzedzająca, nie obejmowała budek telefonicznych. W ocenie podatnika decyzja powinna objąć wszystkie nieruchomości i obiekty budowlane znajdujące się na terenie jednej gminy. We wniosku przywołano treść art. 6 ust. 9 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2010 r., Nr 95, poz. 613 ze zm.), zwanej dalej u.p.o.l., oraz art. 21 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.).
Samorządowe Kolegium Odwoławcze podniosło, że zgodnie z art. 247 §1 pkt 3 Ordynacji podatkowej organ podatkowy stwierdza nieważność decyzji ostatecznej, która wydana została z rażącym naruszeniem prawa. Oznacza to, że nie każde naruszenie prawa uzasadnia stwierdzenie nieważności decyzji, a jedynie takie naruszenie, które ma charakter rażący, tj. wówczas, gdy proste zestawienie treści rozstrzygnięcia z treścią zastosowanego przepisu prawa wskazuje na ich oczywistą niezgodność.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze ustaliło, że w roku 2008 A złożyła dwie deklaracje na podatek od nieruchomości, w każdej z nich deklarując inne przedmioty opodatkowania: w jednej grunty związane z prowadzeniem działalności, na których posadowiono budki telefoniczne, a w drugiej pozostałe nieruchomości i obiekty budowlane. Jednakże organ podatkowy pierwszej instancji decyzją z dnia 26 lutego 2010 r. w sprawie podatku od nieruchomości za rok 2008 ustalił wysokość podatku od nieruchomości należnego od A jedynie w odniesieniu do nieruchomości i obiektów budowlanych, w tym linii kablowych, pomijając przy tym budki telefoniczne.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie podzieliło stanowiska A, że stanowiło to rażące naruszenie prawa, podnosząc, że w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych brak jest przepisu, który nakazywałby dokonanie wymiaru podatku od nieruchomości obejmując w jednej decyzji wszystkie nieruchomości posiadane przez podatnika na terenie danej gminy czy miasta. Organ wskazał na art. 6 ust. 9 pkt 1 i 3 u.p.o.l., zgodnie z którym osoby prawne są obowiązane składać, w terminie do dnia 15 stycznia, organowi podatkowemu właściwemu ze względu na miejsce położenia przedmiotów opodatkowania, deklaracje na podatek od nieruchomości na dany rok podatkowy, sporządzone na formularzu według ustalonego wzoru. Podmioty te obowiązane są także wpłacać obliczony w deklaracji podatek od nieruchomości - bez wezwania - na rachunek budżetu właściwej gminy, w ratach proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego, w terminie do dnia 15 każdego miesiąca. Zdaniem Kolegium przepisy powyższej ustawy nie wprowadzają wyraźnego zakazu złożenia więcej niż jednej deklaracji na poszczególne przedmioty opodatkowania. Zakaz taki nie wynika bowiem ani z przyjętego przez ustawodawcę sposobu rozliczania ani z przyjętej metody liczenia podstawy opodatkowania i stawek podatku. Stąd też, w przypadku określenia zobowiązania w podatku od nieruchomości od przedmiotów opodatkowania wykazanych w jednej z deklaracji, z pominięciem pozostałych przedmiotów opodatkowania, wykazanych w kolejnej deklaracji, nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa. Organ podatkowy może bowiem wydać następną decyzję, o ile będą zachodziły przesłanki, o jakich mowa w art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej, w której orzeknie w pozostałym zakresie.