Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Dariusz Marian Zalewski, Sędziowie asesor sądowy WSA Marcin Kojło (spr.), sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz, , po rozpoznaniu w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 marca 2021 r. w trybie uproszczonym sprawy ze skargi I. W. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] grudnia 2020 r. nr [...] w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności nieostatecznej decyzji w części dotyczącej określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za: marzec, kwiecień, maj, czerwiec, wrzesień, październik i listopad 2015 r. 1. uchyla zaskarżone postanowienie; 2. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. na rzecz skarżącej I. W. kwotę 597,00 zł (słownie: pięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w B. postanowieniem z dnia [...] października 2020 r. nr [...] nadał rygor natychmiastowej wykonalności nieostatecznej decyzji Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w B. z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...] w części dotyczącej określenia I. W. (dalej również jako: "skarżąca") zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za marzec, kwiecień, maj, czerwiec, wrzesień, październik i listopad 2015 r.
W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżąca zarzuciła naruszenie:
(-) art. 145 § 1 w związku z art. 148 § 1 i w związku z art. 138e § 1 o.p. oraz w związku z art. 239b § 3 i art. 165 § 5 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm., dalej jako: "o.p."), poprzez niedoręczenie postanowienia bezpośrednio stronie, a osobie trzeciej nieposiadającej pełnomocnictwa do reprezentowania strony w postępowaniu w zakresie nadania decyzji nieostatecznej rygoru natychmiastowej wykonalności, tj. pełnomocnikowi posiadającemu pełnomocnictwo jedynie do reprezentowania podatniczki w postępowaniu podatkowym wymiarowym; (-) art. 239b § 1 pkt 4 w związku z § 2 o.p. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie przejawiające się nieuprawdopodobnieniem, że zobowiązanie podatkowe wynikające z decyzji nie zostanie wykonane; (-) art. 210 § 4 w związku z art. 217 § 2 i w związku z art. 219 o.p. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji brak w treści zaskarżonego postanowienia prawidłowego uzasadnienia faktycznego i prawnego;
(-) art. 121 § 1 o.p. poprzez prowadzenie postępowania w sposób niebudzący zaufania do organów podatkowych.
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w B. (zwany dalej: "DIAS") postanowieniem z dnia [...] grudnia 2020 r. nr [...], utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy przytoczył treść art. 239b
§ 1 i § 2 o.p., a następnie stwierdził, że w sprawie wystąpiła przesłanka wymieniona w art. 239b § 1 pkt 4 o.p. oraz, że uprawdopodobniono, że zobowiązanie wynikające z decyzji w zakresie objętym rygorem natychmiastowej wykonalności (podatek od towarów i usług za marzec, kwiecień, maj, czerwiec, wrzesień, październik i listopad 2015 r.) może nie zostać wykonane.
Organ zaznaczył, że na dzień wydania zaskarżonego postanowienia organu pierwszej instancji ([...] października 2020 r.), okres do upływu terminu przedawnienia zobowiązania w podatku od towarów za marzec, kwiecień, maj, czerwiec, wrzesień, październik i listopad 2015 r. był krótszy niż 3 miesiące, co z kolei stanowi konkretną okoliczność wskazaną w art. 239b § 1 pkt 4 o.p. DIAS dodał również, że z akt sprawy nie wynika aby (na dzień wydania zaskarżonego postanowienia) w stosunku do ww. zobowiązań wystąpiły okoliczności (wymienione w art. 70 o.p.) skutkujące przesunięciem terminu przedawnienia.