Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz, Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Anna Dziemianowicz (spr.), asesor sądowy WSA Marcin Kojło, , po rozpoznaniu w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 marca 2021 r. sprawy ze skargi I. LTD w L. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] grudnia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej wydanej w sprawie podatku od towarów i usług za czerwiec, lipiec i sierpień 2016 r. oddala skargę
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w B. (zwany dalej: "DIAS"), po rozpatrzeniu wniosku złożonego przez I. LTD (zwanego dalej: "skarżącą", "Spółką"), decyzją z dnia [...] września 2020 r. nr [...] odmówił stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Naczelnika P. Urzędu Celno-Skarbowego w B. (zwanego dalej: "NPUCS") [...] z dnia [...] lutego 2018 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za czerwiec, lipiec i sierpień 2016 r. Stwierdził, że nie wystąpiła przesłanka wydania decyzji z rażącym naruszeniem prawa, wynikająca z art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. nr 1325 ze zm., zwanej dalej: "o.p."), ani przesłanka skierowania decyzji do osoby niebędącej stroną w sprawie, wynikająca z art. 247 § 1 pkt 5 o.p.
Po rozpatrzeniu odwołania, DIAS decyzją z dnia [...] grudnia 2020 r. o nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do wydania decyzji z rażącym naruszeniem prawa. Podniósł, że zgromadzony materiał dowodowy dawał podstawę do stwierdzenia, że skarżąca nie spełniła przesłanek, umożliwiających uznanie przeprowadzonych przez nią transakcji za wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne, do których ma zastosowanie procedura uproszczona - określona w art. 135 i 136 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm., zwanej dalej: "u.p.t.u.").
DIAS wskazał, że skarżąca spółka w rzeczywistości dokonywała wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów opodatkowanych na terytorium Polski, bowiem towar nie był przemieszczany pomiędzy pierwszym a trzecim w kolejności podmiotem, lecz kolejnymi podmiotami w fakturowym łańcuchu dostaw. Ustalono, że faktycznym nabywcą towarów była K. Sp. z o.o. lub ostateczni odbiorcy od K. SP. z o.o. (stacje paliw), a nie odbiorca, wskazany przez I. LTD jako trzeci podmiot w transakcjach trójstronnych (jednocześnie znikający podatnik, tj. M. Sp. z o.o.). Spółka, zlecając transport towarów do podmiotów innych niż M. Sp. z o.o., była świadoma tego, że paliwo nie zostało wydane ww. spółce. Zebrany przez organ kontroli skarbowej materiał wskazywał, że przyjęta przez skarżącą metoda rozliczenia transakcji wewnątrzwspólnotowych w procedurze uproszonych transakcji trójstronnych była w rzeczywistości próbą nadużycia prawa podatkowego. Ustalony w sprawie stan faktyczny ponadto wskazywał, że spółka, pomimo formalnego zarejestrowania w Wielkiej Brytanii, w okresie VI-VII 2016 r., prowadziła działalność gospodarczą w Polsce, gdzie zadeklarowała również stałe miejsce jej prowadzenia.
Dalej organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 25 ust. 1 u.p.t.u., wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, tj.
w Polsce. Spółka nabywała paliwo od zarejestrowanych podatników VAT w państwach członkowskich UE, a następnie sprzedawała je na rzecz zarejestrowanych na potrzeby VAT kontrahentów polskich. Zatem, w ocenie DIAS, miejscem dostawy towarów oraz miejscem opodatkowania transakcji nie były państwa, z których nastąpiło nabycie paliwa, tj. Litwa i Niemcy, a Polska.