Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Andrzej Melezini, Sędziowie asesor sądowy WSA Marcin Kojło (spr.), sędzia WSA Dariusz Marian Zalewski, , po rozpoznaniu w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 lutego 2021 r. sprawy ze skargi K. K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] grudnia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej w sprawie podatku od towarów i usług za miesiące od września do grudnia 2014 r. oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. rozliczył K. K. podatek od towarów i usług za miesiące od września do grudnia 2014 r. odmiennie od zadeklarowanego przez podatnika. Dyrektor Izby Skarbowej w B. decyzją z dnia [...] września 2016 r. nr [...] utrzymał w mocy ww. rozstrzygnięcie organu I instancji.
Pismem z dnia [...] sierpnia 2020 r. pełnomocnik K. K. złożył do Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. m.in. wniosek o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej ww. decyzją ostateczną Dyrektora Izby Skarbowej w B. Jako podstawę wznowienia strona wskazała orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej sygn. C-430/19 z dnia 4 czerwca 2020 r. (art. art. 240 § 1 pkt 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, dalej: "o.p."). We wniosku wskazano, że w przypadku zwykłych, nieudowodnionych podejrzeń co do rzeczywistego dokonania transakcji gospodarczych, w wyniku których wystawiono fakturę, zdaniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, przepisy Dyrektywy nie pozwalają, aby jej odbiorcy odmówiono możliwości skorzystania z prawa do odliczenia VAT naliczonego, gdy nie jest on w stanie przedstawić poza rzeczoną fakturą, innych dowodów na rzeczywisty charakter dokonanych transakcji gospodarczych. Przemawiają za tym szczególne zasady neutralności podatkowej i pewności prawa. Jednocześnie pełnomocnik wskazał, że w trakcie postępowania zakończonego przedmiotową decyzją ostateczną, wyłączono szereg dowodów, które rzekomo miały potwierdzać, że podatnik w 2014 r. miał pełną wiedzę o tym, że uczestniczył w łańcuchu powiązanych sprzedawców usług budowlanych, mających za cel wyłudzenie od Skarbu Państwa podatku od towarów i usług, co skutkowało odebraniem podatnikowi na podstawie decyzji ostatecznej Dyrektora Izby Skarbowej w B. prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług od T. L. Zdaniem strony ustalenia te były błędne. W ocenie pełnomocnika wyłączenie z akt postępowania zebranych w odrębnych postępowaniach dowodów potwierdzających rzekomo nie nabywanie przez K. K. usług od T. L., tylko tworzenie dokumentów w tym faktur VAT, niepotwierdzających ich wykonania, uniemożliwiło skuteczny udział podatnika w postępowaniu kontrolnym a następnie podatkowym, gdyż strona nie miała możliwości weryfikacji ustaleń kontrolujących, co także stanowiło odebranie podatnikowi prawa do obrony i winno być uznane za naruszenie art. 47 Karty Praw Podstawowych.
Postanowieniem z dnia [...] września 2020 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w B., w oparciu o art. 240 § 1 pkt 11 o.p., wznowił postępowanie podatkowe zakończone ww. decyzją ostateczną Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] września 2016 r. z uwagi na wydanie przez TSUE orzeczenia o sygn. C-430/19.
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w B. decyzją z dnia
[...] października 2020 r. nr r [...], odmówił uchylenia w całości ww. decyzji ostatecznej. Zdaniem organu w sprawie nie wystąpiły okoliczności tożsame do tych, których dotyczył wyrok TSUE. DIAS zauważył, że wyrok ten został wydany w stanie faktycznym, w którym rumuńskie organy podatkowe odmówiły podatnikowi możliwości zapoznania się z mającymi znaczenie informacjami, o dostęp których podatnik ten wnosił we właściwym czasie, i nie stwierdziły istnienia żadnego celu interesu ogólnego uzasadniającego tą odmowę. DIAS uznał ponadto, że nie sposób uznać, że w sprawie zaistniały zwykłe nieudowodnione podejrzenia co do rzeczywistego dokonania transakcji gospodarczych przez skarżącego. Wręcz przeciwnie, organ udowodnił, że prace wykonane przez podwykonawcę skarżącego - T. L. nie miały miejsca, a fakturowanie rzekomych robót miało na celu uzyskanie korzyści podatkowych z tytułu obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.