Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. w przedmiocie określenia kwoty długu celnego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Andrzej Melezini, Sędziowie sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz, sędzia WSA Urszula Barbara Rymarska (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Świętochowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 18 marca 2015 r. sprawy ze skargi T. K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. z dnia [...] października 2014 r., nr [...] w przedmiocie określenia kwoty długu celnego oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/4

Przedmiotem skargi jest decyzja Dyrektora Izby Celnej w B. z dnia [...] października 2014 r. nr [...], utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w Ł. z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...], stwierdzającą, że w odniesieniu do samochodu osobowego marki J. , nr VIN: [...], rok 2002, powstał z mocy prawa dług celny i określającą T. K. kwotę wynikającą z długu celnego w odniesieniu do tego samochodu.

Z akt wynika, że [...] stycznia 2013 r. Skarżący zgłosił do procedury dopuszczenia do obrotu towary w postaci rzeczy stanowiących mienie przesiedlenia, m.in. ww. samochód osobowy. Zgłoszenie celne zostało przyjęte i zarejestrowane w Oddziale Celnym w Ł. pod pozycją nr [...]. Wraz ze zgłoszeniem Skarżący złożył wniosek o zastosowanie zwolnienia od cła na podstawie art. 3 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1186/2009 z dnia 16 listopada 2009 r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych (Dz. U. UE L 324 z dnia 10 grudnia 2009 r.). Ww. towar z listy mienia przesiedlenia został dopuszczony do swobodnego obrotu i zwolniony od należności celnych na warunkach określonych w art. 3 cytowanego rozporządzenia Rady (EWG).

Po przeprowadzeniu czynności sprawdzających, dotyczących przestrzegania warunków określonych przez przepisy prawa celnego udzielonego zwolnienia z należności przywozowych, zakwestionowano zwolnienie towaru stanowiącego mienie przesiedlenia z należności przywozowych, z uwagi na to, że nie została spełniona przesłanka określona w przepisie art. 3 ww. rozporządzenia Rady (WE)

Nr 1186/2009, tj. Skarżący nie przeniósł swego miejsca zamieszkania z państwa trzeciego na obszar celny Wspólnoty.

W ocenie organu odwoławczego, całość materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie potwierdza, że niezasadny jest zarzut strony o naruszeniu art. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1186/2009. W rozpatrywanej sprawie ustalono bowiem, że Skarżący po przyjeździe do Polski w grudniu 2012 r.

i sprowadzeniu mienia przesiedlenia oraz dokonaniu odprawy celnej w dniu

[...] stycznia 2013 r. i złożeniu wniosku o rejestrację pojazdu w dniu [...] stycznia 2013 r. przebywał w Polsce nie dłużej, niż do dnia [...] maja 2013 r., po czym wyjechał ponownie do USA. Organ I instancji, pomimo bardzo szeroko rozbudowanego postępowania dowodowego, nie ustalił faktycznej daty ponownego wyjazdu Skarżącego do USA. W oparciu o bogaty materiał dowodowy słusznie natomiast stwierdził, że nie zaprzestał zamieszkiwania w państwie trzecim po zadeklarowaniu przesiedlenia na teren Wspólnoty i przebywał tam przez dłuższe okresy w 2013 r.

i w 2014 r.

Dyrektor Izby Celnej zauważył, że Skarżący już w momencie złożenia wniosku o rejestrację pojazdu w dniu [...] stycznia 2013 r., złożył upoważnienie udzielone córce do odbioru stałego dowodu rejestracyjnego i karty pojazdu. Na podstawie tego upoważnienia córka odebrała w dniu [...] stycznia 2013 r. ww. dokumenty.

Z wystawionego przez Skarżącego pełnomocnictwa do odbioru ww. dokumentów, jednoznacznie wynika, iż w momencie składania wniosku o rejestrację pojazdu na początku stycznia 2013 r. nie planował dłuższego pobytu w kraju, a jego przyjazd związany był jedynie z dokonaniem zgłoszenia celnego towaru w celu korzystania z niego po faktycznym przesiedleniu się na teren Wspólnoty. Organ nie dał wiary wyjaśnieniom córki Skarżącego, że ojciec upoważnił ją do odbioru dokumentów pojazdu z uwagi na słaby wzrok i nieporadność w sprawach urzędowych. Skarżący brał bowiem aktywny udział w czynnościach dowodowych, składał oświadczenia i zapoznawał się z aktami sprawy samodzielnie, bez pomocy osób trzecich. Ponadto, Skarżący był wielokrotnie wzywany do wskazania terminów pobytu w Polsce i wyjazdów do USA, przedłożenia dowodów potwierdzających te daty, nadesłania dokumentów uprawniających do przekroczenia granicy (paszportu i zielonej karty) i złożenia wyjaśnień w sprawie. Pomimo wezwania, nie przedstawił dokumentów pozwalających na ustalenie późniejszego niż dzień [...] maja 2013 r. terminu wyjazdu do USA.

Strona 1/4