Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Urszula Barbara Rymarska, Sędziowie sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz (spr.), sędzia WSA Jacek Pruszyński, Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Świętochowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 19 listopada 2014 r. sprawy ze skargi A. M. na decyzję Państwowej Inspekcji Pracy Okręgowego Inspektora Pracy w B. z dnia [...] grudnia 2013 r., nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia części kary pieniężnej nałożonej za naruszenie przepisów o czasie prowadzenia pojazdów, wymaganych przerwach i czasie odpoczynku kierowców 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Państwowej Inspekcji Pracy Okręgowego Inspektora Pracy w B. z dnia [...].10.2013 r., nr [...], 2. stwierdza, że uchylone decyzje nie mogą być wykonane w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.
Decyzją Inspektora Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w B.
z dnia [...] maja 2012 roku nałożono na firmę T. M. A. karę pieniężną w wysokości 15.000,00 zł. Pani A. M. (dalej powoływana także jako Skarżąca) uzyskała rozłożenie powyższej kary pieniężnej na raty, z których spłaciła jedynie część.
Wnioskiem z dnia [...] października 2013 r. Skarżąca wystąpiła o umorzenie nieopłaconych rat kary pieniężnej w kwocie 6.000,00 złotych wskazując na trudną sytuacją materialną, brak majątku i dochodów, które pozwoliłyby na całkowitą spłatę kary pieniężnej.
Decyzją z dnia [...] października 2013 r. Inspektor Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w B. odmówił umorzenia pozostałej do zapłaty części kary pieniężnej w kwocie 6000 zł. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazał, że w sprawie nie zaistniała żadna z przesłanek przewidzianych w art. 56 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2013 r., nr 885 ze zm. - dalej jako u.f.p.), dlatego też brak było podstaw do uwzględnienia wniosku.
Od decyzji tej Skarżąca wniosła odwołanie, w którym zarzuciła organowi
I instancji błędne ustalenia faktyczne prowadzące do nieuwzględnienia, podczas rozpoznawania wniosku istotnych - zdaniem Skarżącej - okoliczności związanych z jej sytuacją majątkową oraz rodzinną.
Decyzją z dnia [...] grudnia 2013 roku Okręgowy Inspektor Pracy w B. nr [...] utrzymał w mocy decyzję nr [...] z dnia [...] października 2013 roku, stwierdzając iż okoliczności na które powołuje się Skarżąca nie uzasadniają zastosowania normy wynikającej z art. 56 ustawy o finansach publicznych. Organ II instancji zaznaczył, że wyliczenie zawarte w art. 56 ustawy o finansach publicznych jest wyczerpujące i stanowi zamknięty katalog sytuacji, w których można uznać, że należności są nieściągalne. Dopiero zaistnienie którejkolwiek z ww. przesłanek daje potencjalną możliwość umorzenia powstałego zadłużenia.
Zdaniem organu, w sprawie nie mamy do czynienia z żadną z wymienionych w powyższym przepisie przesłanek. Organ podkreślił, że ważnego interesu zobowiązanego nie można utożsamiać z jego subiektywnym przekonaniem o potrzebie umorzenia zaległości.
Na powyższą decyzję Skarżąca wywiodła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, podkreślając, że organ wydając zaskarżaną decyzję nie uwzględnił faktu, że przedsiębiorstwo Skarżącej nie przynosi żadnych dochodów, a jedynie generuje straty. Skarżąca podniosła, iż jej przedsiębiorstwo nie posiada żadnych środków pieniężnych, jak również majątku pozwalającego na realizację należności tytułem kary pieniężnej pozostałej do zapłaty przez Skarżącą. Zdaniem Skarżącej, dalsza odmowa umorzenia kary pieniężnej nałożonej na Skarżącą skutkować będzie narażeniem Skarbu Państwa na zbędne koszty egzekucyjne.
W odpowiedzi na skargę, organ podtrzymując stanowisko w sprawie, wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest w pełni uzasadniona.
Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z p. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Natomiast, w myśl art. 145 § 1 ustawy z dnia