Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Dariusz Marian Zalewski, Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Anna Dziemianowicz (spr.), sędzia WSA Andrzej Melezini, Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Borkowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 14 listopada 2018 r. sprawy ze skargi T. T. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okresy od stycznia do grudnia 2013 roku oddala skargę
Przedmiotem skargi jest decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. z dnia [...] stycznia 2018 r. nr [...], w której rozliczono T. T. (dalej również jako Skarżący) podatek od towarów i usług za okresy od stycznia do grudnia 2013 r. w sposób odmienny od zadeklarowanego.
Organ odwoławczy wskazał, że 2013 r. Skarżący był zarejestrowany jako czynny podatnik VAT, przedmiotem prowadzonej przez niego działalności gospodarczej było między innymi świadczenie usług budowlanych. Skarżący wyjaśniał, że część realizowanych prac budowlanych zostało wykonanych z udziałem podwykonawcy - Firmy B. Twierdzeniom tym nie dano wiary. Ujęte w rozliczeniu za poszczególne kwartały 2013 r. faktury wystawione przez M. B. nie dokumentują bowiem faktycznych zdarzeń gospodarczych. Podstawą do zajęcia takiego stanowiska były materiały z kontroli podatkowych przeprowadzonych przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. wobec M. B., zeznania świadków, informacje od inwestorów, dokumenty przedłożone przez stronę. W konsekwencji w sprawie znalazł zastosowanie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 ze zm. - dalej: "u.p.t.u.") i na tej podstawie zakwestionowano prawo Skarżącego do odliczenia podatku naliczonego z "pustych" faktur.
Analizując zeznania i wyjaśnienia M. B., pozyskane z toczącej się wobec niego kontroli podatkowej i postępowania podatkowego, organ stwierdził, że nie potwierdzają one faktu, iż wykonywał prace budowlane na rzecz Skarżącego. Wynika z nich, że M. B. nie posiada wiedzy o rzekomo realizowanych pracach, miejscach ich "wykonania", danych osób, którym zlecił ich przeprowadzenia, sposobu rozliczenia prac. Opisując usługi, które miał świadczyć posługuje się wyłącznie uogólnieniami, bądź zasłania się niepamięcią. Na etapie wyjaśnień spontanicznych nie potrafił opisać elementów "współpracy". Pomimo potwierdzenia współpracy ze Skarżącym (przesłuchanie z dnia [...] listopada 2014 r.) - nie wskazał jaki był jej zakres, jakie prace wykonał na jego rzecz, w jaki sposób się rozliczano, czy prace wykonał samodzielnie czy z wykorzystaniem podwykonawców.
Zdaniem organu, M. B. nie dysponował narzędziami i materiałami, które umożliwiłyby mu wykonanie prac w rozmiarze wynikającym z wystawionych dokumentów. Z ewidencji środków trwałych i wyposażenia wynika, iż dysponował samochodem osobowym i dwoma ciężarowymi, urządzeniem do diagnostyki silników samochodowych, komputerem, kompresorem tłokowym, spawarką z osprzętem oraz betoniarką.
W ocenie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej, prace budowlane na rzecz Skarżącego nie mogły też zostać wykonane przez rzekomych podwykonawców M. B.. W poczet materiału dowodowego włączono wyciąg z protokołu badania ksiąg podatkowych M. B.. Z prowadzonych przez tego podatnika rejestrów zakupu wynika, że zaewidencjonował on zakup usług budowlanych od trzech podwykonawców. Podjęte w toku kontroli czynności dowodowe wykazały, iż w roku 2013 zostały zaewidencjonowane faktury, które nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Twierdzenie te oparto na ustaleniu, że podwykonawcy, poza kilkoma wyjątkami, nie wykonali prac budowlanych opisanych na wystawionych fakturach. Organ odwołał się w tym zakresie do zeznań i oświadczeń "podwykonawców".