Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz, Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Anna Dziemianowicz,, sędzia WSA Jacek Pruszyński (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Marta Anna Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 5 września 2018 r. sprawy ze skargi G. K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za I, II, III i IV kwartał 2013 roku oddala skargę
W wyniku przeprowadzonego wobec G. K. (dalej powoływany także jako Skarżący) postępowania za cztery kwartały 2013 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w B. decyzją z [...] listopada 2017 r. Nr [...] dokonał rozliczenia podatku od towarów i usług za te okresy w sposób odmienny aniżeli zadeklarowano. Organ, na podstawie zgromadzonych dowodów stwierdził, że Skarżący nie miał prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur wystawionych przez M. B. i T. B. bowiem zakwestionowane faktury stwierdzały czynności niedokonane.
W odwołaniu od powyższej decyzji, pełnomocnik Skarżącego zarzucił naruszenie m.in.:
- art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 188, i art. 191 i 124 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 613 ze zm., dalej powoływana jako o.p.), poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, brak wnikliwej analizy materiału dowodowego oraz odmowę przeprowadzenia wnioskowanych przez Skarżącego dowodów z zeznań świadków i wydanie decyzji w oparciu o nie w pełni zebrany materiał dowodowy;
- art. 191 w zw. z art. 187 § 1 o.p. poprzez ocenę i ustalenie braku dobrej wiary Skarżącego oraz nierzetelności ksiąg podatkowych, odrzucając jednocześnie ich znaczenie dowodowe, z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, brak ustalenia i udowodnienia wzorca należytej staranności, a skutkiem tego wadliwą ocenę okoliczności dokonywanych usług budowlanych;
- art. 199a § 3 o.p. w zw. z art. 3531 Kodeksu cywilnego poprzez błędne zakwalifikowanie transakcji przeprowadzonych z kontrahentami M. B. i T. B. przez podatnika, które rzekomo miało służyć zawyżeniu kwot podatku naliczonego, a co za tym idzie niezasadne przyjęcie, że faktury VAT dokumentujące transakcje sprzedaży usług zostały sporządzone nierzetelnie;
- art. 88 ust. 3a pkt 4) lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm., dalej powoływana jako u.p.t.u.), poprzez bezpodstawne pozbawienie podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego, a tym samym poprzez jego błędne zastosowanie wyrażające się w uznaniu, że faktury VAT zakwestionowane przez Urząd, a wystawione na rzecz podatnika nie mogą być podstawą do obniżenia podatku należnego, gdyż stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane, w sytuacji, gdy faktury te dokumentują faktycznie dokonane czynności;
- art. 21 § 3a o.p. w związku z art. 99 ust. 12 u.p.t.u., poprzez określenie w zaskarżonej decyzji nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do zwrotu w wysokości innej niż zadeklarowana przez podatnika, mimo braku podstaw do takiego określenia.
Po rozpatrzeniu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w B., decyzją z dnia [...] marca 2018 r., Nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że w kontrolowanym okresie Skarżący prowadził działalność gospodarczą pod nazwą K. w zakresie usług budowlanych. Był zarejestrowany jako czynny podatnik VAT, wg dokumentów część realizowanych prac budowlanych miała zostać wykonana z udziałem podwykonawców, firm prowadzonych przez M. B. i T. B.. Jednakże zgromadzony materiał dowodowy wskazuje, że ujęte w rejestrach zakupu w poszczególnych okresach 2013 r. faktury wystawione przez M. B. i T. B., w których ujęto nabycie usług remontowo-budowlanych, nie dokumentują faktycznych zdarzeń gospodarczych. Ujawniono bowiem, że usługi te nie zostały wykonane przez podmioty widniejące na wystawionych fakturach, w konsekwencji zakwestionowano prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego z "pustych" faktur.