Jak ustaliły organy, zgodnie z danymi zawartymi w ewidencji gruntów i budynków nieruchomości objęte księgami wieczystymi nr [...], [...] i [...] stanowią grunty sklasyfikowane jako inne tereny przemysłowe (Ba), zurbanizowane tereny niezabudowane lub w trakcie zabudowy (Bp) oraz drogi wewnętrzne. Tereny te częściowo zabudowane są budynkami sklasyfikowanymi jako budynki handlowo-usługowe, niemieszkalne, budynki przemysłowe i biurowe. Wszystkie działki objęte ww. księgami wieczystymi stanowią funkcjonalnie i gospodarczo jedną całość, a ich położenie, klasyfikacja, cechy faktyczne powodują, że w każdej chwili realnie mogą być wykorzystywane do realizacji zadań gospodarczych Spółki przynoszących wymierne zyski. Spółka nabyła przedmiotowe nieruchomości i na przestrzeni lat przekazywała grunty i budynki innym podmiotom gospodarczym do odpłatnego korzystania. Skarżąca nie kwestionuje ustalenia organów, że na terenie przedmiotowych nieruchomości adres swojej siedziby, oddziału, punktu sprzedaży lub magazynowania wskazują takie firmy jak: T. K. M. P. S.A., D. W. H. i T. S., S. M. E. P. Spółka jawna, M. C. [...]. Zatem już sama ta okoliczność powoduje związanie gruntów i budynków z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Zdaniem Sądu stan uporządkowania (czy też raczej nieuporządkowania) nieruchomości, na który powołuje się Skarżąca, stan zagospodarowania, zaopatrzenia w media itp., nie decydują o braku związku z działalnością gospodarczą. Niezależnie od swego obecnego stanu, przedmiotowe grunty i budynki są częścią przedsiębiorstwa Spółki i fakt, że w danym momencie nie są wykorzystywane do wykonywania określonych zadań gospodarczych nie zmienia ich zasadniczego przeznaczenia gospodarczego. Wyłączenie danych przedmiotów opodatkowania z kategorii związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej musiałoby mieć charakter obiektywny i trwały, tj. przedmiot nie mógłby nadawać się do prowadzenia działalności przez konkretnego przedsiębiorcę i jednocześnie nie mógłby być wykorzystywany przez inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą w innym charakterze, a tak nie jest w przedmiotowej sprawie.
Zarzuty skargi co do błędnej interpretacji prawa materialnego Sąd z powyższych powodów uznaje za bezzasadne. Należy przyznać rację organom podatkowym, że z wyroku Trybunału Konstytucyjnego SK 39/19 nie wypływają wnioski przemawiające za opodatkowaniem spornych nieruchomości wg stawek właściwych dla gruntów i budynków "pozostałych", tj. niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Z tego powodu odmowa stwierdzenia nadpłaty w kwocie żądanej przez spółkę nie narusza prawa.
Sąd nie dopatrzył się też uchybień proceduralnych, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Uzupełnianie materiału dowodowego na okoliczność faktycznego stanu przydatności spornej nieruchomości do wykorzystania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej w roku 2021 byłoby zdaniem Sądu bezcelowe w kontekście materialnoprawnych uwarunkowań opisanych powyżej.
Z uwagi na powyższe niezadane okazały się być zarzuty skargi, dlatego Sąd działając na mocy art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę.