Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zdzisław Pietrasik Sędziowie Sędzia WSA Mirella Łent Sędzia WSA Leszek Kleczkowski (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Marcin Frydrych po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 24 listopada 2009 r. sprawy ze skargi R. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej oddala skargę
W dniu [...] w Drugim Urzędzie Skarbowym w T. zostało złożone zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych SD-3 wraz z załącznikiem SD-3/A po zmarłej dnia 22 sierpnia 2009 r. B. K.. Następnie w dniu 11 grudnia 2008 r. spadkobiercy złożyli wniosek o wycofanie przedmiotowego zeznania SD-3 i umorzenie prowadzonego postępowania podatkowego, składając jednocześnie zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych SD-Z1.
W uzasadnieniu podnieśli możliwość zastosowania w przedmiotowej sprawie zwolnienia wynikającego z art. 4a ustawy z dnia 28 lipca 1983r. o podatku od spadków i darowizn
(Dz. U. z 2004 r. Nr 142, poz. 1514 ze zm.).
W związku z powyższym organ podatkowy I instancji decyzją z [...] umorzył postępowanie w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn, wskazując, iż w związku z wycofaniem złożonego wcześniej zeznania podatkowego o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych zaistniały przesłanki wynikające z art. 208 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa skutkujące umorzeniem prowadzonego postępowania.
Dyrektor Izby Skarbowej w B. w dniu [...] wszczął z urzędu postępowanie podatkowe w sprawie stwierdzenia nieważności wyżej wymienionej decyzji ostatecznej, w wyniku którego decyzją z dnia [...] stwierdził nieważność wyżej wymienionej decyzji Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w T. z dnia
13 stycznia 2009 jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, naruszającej uregulowania zawarte w art. 208 i art. 165 ustawy Ordynacja podatkowa.
Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem podatnik złożył od niego odwołanie, w którym wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości, zarzucając jej naruszenie : art. 137, 145 § 2 oraz art. 187 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, poprzez doręczenie decyzji bezpośrednio stronie, z pominięciem ustanowionego przez nią pełnomocnika; art. 208 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, przez stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w T., mimo ziszczenia się przesłanek umożliwiających umorzenie postępowania; art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej poprzez stwierdzenie, że decyzja Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Toruniu z dnia 13 stycznia 2009 r. rażąco narusza prawo; art. 121, art. 187 i art. 191 Ordynacji podatkowej, poprzez wkroczenie przez Dyrektora Izby Skarbowej w B. w zakres dyskrecjonalnego uznania administracyjnego organu podatkowego I instancji.
Rozpatrując sprawę w postępowaniu odwoławczym Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...]
W uzasadnieniu organ wskazał, iż decyzja organu I instancji z dnia [...] o umorzeniu postępowania została wydana na podstawie art. 208 § 2 Ordynacji podatkowej, w myśl którego organ podatkowy może umorzyć postępowanie, jeżeli wystąpi o to strona, na żądanie której postępowanie zostało wszczęte, a nie sprzeciwiają się temu inne strony oraz nie zagraża to interesowi publicznemu. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej decyzja ostateczna Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w T. stoi w oczywistej sprzeczności z treścią przywołanego przepisu. Z jego treści wynika bowiem wprost, że dotyczy on wyłącznie postępowań wszczętych na żądanie strony.