Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Jarosław Szulc (spr.) Sędziowie: sędzia WSA Leszek Kleczkowski sędzia WSA Tomasz Wójcik Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marcin Frydrych po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2019 r. sprawy ze skargi J. L. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od lipca do listopada 2012 r. oddala skargę
Decyzją z dnia [...]. Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w T. określił stronie wysokość zobowiązania w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od lipca 2012 r. do listopada 2012 r. w wysokościach innych niż zadeklarowane. Rozpatrując złożone odwołanie, decyzją z dnia [...]. Dyrektor Izby Skarbowej uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.
Decyzją z dnia [...]. Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w T. ponownie określił skarżącemu wysokość zobowiązania w podatku od towarów i usług za miesiące od lipca 2012r. do listopada 2012r. Organ pierwszej instancji przyjął za udowodnione, że przyjęte przez skarżącego do rozliczenia faktury, wystawione przez Przedsiębiorstwo Wielobranżowe [...] M. Z. oraz Zakład Wielobranżowy R. K. stanowią tzw. "puste faktury" sensu stricto, którym nie towarzyszy w ogóle żadna dostawa towaru lub realne świadczenie usług. W ocenie organu I instancji, żaden z podmiotów występujących w łańcuchu firm wystawiających faktury obejmujące towar w postaci żelazo/niklu, z udziałem firmy skarżącego, nie posiadał tego towaru, który mógłby stać się przedmiotem rzeczywistego obrotu. W konsekwencji organ uznał, że transakcje zakupu towaru w postaci żelazo/nikiel wykazane w kwestionowanych fakturach wystawionych przez wymienione firmy, były transakcjami fikcyjnymi, a stronie nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikający z zakwestionowanych faktur. Na gruncie tak ustalonego stanu faktycznego organ zastosował m. in. art. 86 ust. 1 i 2 i art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011r., nr 177, poz. 1054 ze zm.), dalej: "u.p.t.u.". Organ nie zakwestionował natomiast transakcji sprzedaży przez skarżącego towaru w postaci żelazo nikiel, którego jedynym odbiorcą była firma C. Sp. z o.o. z siedzibą w miejscowości K..
W złożonym odwołaniu skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania zarzucając naruszenie art. 120, art. 121, art. 122, art. 187, art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018r., poz. 800 ze zm.), dalej: "O.p." oraz art. 86, art. 88 ust 3a pkt 4 lit. a, art. 99 ust. 12 i art. 103 ust. 1 u.p.t.u.
Decyzją z dnia [...]. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu organ w pierwszej kolejności odniósł się do kwestii przedawnienia zobowiązania podatkowego. W tym zakresie wskazał, że doszło do zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego na podstawie art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej, tj. na skutek wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że postępowanie zostało wszczęte w dniu [...]., a zawiadomienia, o których mowa w art. 70c Ordynacji podatkowej zostały doręczone skarżącemu i pełnomocnikowi odpowiednio w dniach [...] r. i [...] r., tj. przed upływem terminu przedawnienia. Postępowanie karne skarbowe nie zostało zakończone, a zatem bieg terminu przedawnienia jest zawieszony od dnia [...] r.