LEX nr 291147). Należy zgodzić się z tym, że w stosunku do tej samej decyzji ostatecznej nie jest dopuszczalne wydanie kilku decyzji w trybie stwierdzenia nieważności. Zgodnie z art. 207 Op. organ podatkowy orzeka w sprawie w drodze decyzji (§ 1), a decyzja rozstrzyga sprawę co do jej istoty (§ 2). W związku z tym daną sprawę administracyjną (w tym podatkową) może załatwiać tylko jedna decyzja. Jeśli organ "odmawia stwierdzenia nieważności", to potwierdza, że ostateczna decyzja jest "ważna", a jeżeli "stwierdza nieważność", to orzeka z mocą wsteczną, że taka decyzja od swojego początku była "nieważna", czyli nie powinna istnieć w obrocie prawnym. Wskazując na potrzebę zachowania elementarnego porządku prawnego należy uznać za wadliwą wykładnię art. 247 § 1 i art. 249 § 1, która prowadzi do sytuacji, w której co do tej samej decyzji mogłyby istnieć sprzeczne ze sobą orzeczenia albo orzeczenia dublujące się - i to o charakterze ostatecznym. Błędny jest więc pogląd sprowadzający przedmiot postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności tylko do oceny przesłanek wskazanych we wniosku strony."
Sąd w tut. składzie powyższy pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego w pełni podziela. W konsekwencji za trafne uznaje stanowisko organu o braku podstaw do wydania kolejnej merytorycznej decyzji w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji. Podnieść należy, że kolejna decyzja mogłaby być wydana, gdyby uprzednio została uchylona decyzja z dnia [...]. Wobec jednak pozostawania jej w obrocie prawnym bezpodstawne jest żądanie wydania kolejnej decyzji w tej samej sprawie.
III. Odnośnie do powołania się na wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 18 grudnia 2012r. sygn. akt I SA/Bd 927/12 należy zauważyć, że został on wydany w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej po wznowieniu postępowania w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych za 2006r. i wysokości odsetek za zwłokę z tytułu nieuiszczenia w należnej kwocie zaliczki na podatek dochodowy za miesiąc kwiecień 2006r. Tym samym nie można twierdzić, że sprawa podatku od towarów i usług została przesądzona, a w konsekwencji również rozstrzygnięta poprzez fakt wydania ww. wyroku i uznania racji strony skarżącej w sprawie podatku dochodowym od osób prawnych. Sad zauważa, że dla uznania racji strony skarżącej w sprawie podatku od towarów i usług nie jest wystarczające automatyczne przeniesienie ustaleń z decyzji, czy z wyroku dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych. Ponadto podnieść należy, że wyrok ten zapadł w sprawie decyzji odmawiającej uchylenia decyzji ostatecznej po wznowieniu postępowania. Dotyczył zatem zastosowania innej instytucji wzruszenia decyzji ostatecznej, niż w przedmiotowej sprawie. Podać też należy, że korekta sprzedaży z M. W. była okolicznością podnoszoną już w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności wszczętego w wyniku pierwszego wniosku Spółki, co wynika z uzasadnienia decyzji z dnia [...].