Skarżący przedłożył także oświadczenia osób co do których otrzymano nie budzące wątpliwości także samego skarżącego, odpowiedzi, że tak osoba nie figuruje w ewidencjach, nie zamieszkuje i nie zamieszkiwała pod wskazanym w oświadczeniu, adresem. Jakkolwiek postępowanie to cechowały nieścisłości, to WSA uznał je za nieistotne, gdyż ostatecznie bezsprzecznie odpowiedzi obejmowały dane osobowe z oświadczeń.
W przekonaniu Sądu, również trafne są wnioski organu wyciągnięte z materiału zebranego na okoliczność transakcji z firmą A. Na początek należy stwierdzić, że były one zdeterminowane tym, iż skarżący sprzedał olej opałowy w ilości wykazanej na fakturach wystawionych na tego kontrahenta, czemu nie zaprzecza. Wywody organu są logiczne, szczegółowe i poparte materiałem dowodowym. Dlatego też na dalszy plan schodzi tłumaczenie M., czy świadomie uczestniczył w procesie fikcyjnego obrotu czy też, jak twierdzi, podpisał podłożone dokumenty. Istotnym jest to, czy mógł wystawić wymagane oświadczenia zgodnie z rzeczywistością. W ocenie Sądu wystarczającym jest materiał zebrany przez organ by uznać, że takich oświadczeń nie mógł on sporządzić (podpisać). Świadczy o tym: niepodważony brak ewidencjonowania faktur, brak możliwości magazynowania, brak możliwości przerobu paliwa, zapłata tak dużej kwoty, która stanowiłaby aż 84,62% całego przychodu, obrót gotówkowy, czy też nie do uchwycenia motyw, jaki miałby A. kupując towar bez dalszej historii ekonomicznej. Spójne są zeznania M. z [...]r. i [...]r. co do ilości i pojemności zbiorników, oraz, że zbiorniki (nie tak jak odczytuje to skarżący) nie były zmieniane. Przedstawiono protokoły, z których wręcz wynikała mniejsza niż przyjęta przez organ, ilość zbiorników (k. 455b). Wbrew twierdzeniu skargi, z zeznań wynika szczegółowa wiedza świadka na temat potrzeb paliwowych przedsiębiorstwa. Z zeznań wynika również, że faktury nie pozostawiano w firmie, ale po rozdzieleniu przez pracownika skarżącego, część zabierano do firmy. Organ dokonał dokładnej i przekonującej weryfikacji tej części materiału dowodowego. Nie było potrzeby ponownego przesłuchania M. Odpowiadając na zarzut skargi, WSA wyjaśnia, że żądanie powtórzenia w postępowaniu podatkowym dowodu z przesłuchania świadka dla zrealizowania zasady czynnego udziału strony w tym przesłuchaniu z art. 123 § 1 O.p. i zadośćuczynienia żądaniu strony przeprowadzenia dowodu z art. 188 O.p. jest uzasadnione tylko wówczas, gdy strona ta wskaże na konkretne istotne okoliczności faktyczne niezbędne do wyjaśnienia, lub sprzeczności w tych zeznaniach, w porównaniu z dotychczas zebranym materiałem dowodowym. Takich okoliczności strona nie wskazała.
W szczególności zgodzić należy się z oceną jakiej dokonał w przypadku wnioskowanych zeznań księgowych: P. i S., które nie uczestnicząc bezpośrednio w transakcjach, sytuacje mogły oceniać jedynie na podstawie dokumentów jakie im przedstawiano do księgowania. Z pewnością nie potwierdziły one by zakwestionowany towar był wydany do firmy A. Przytoczony przez skarżącego argument, że faktury te rodziły dla O. negatywne skutki podatkowe w postaci uzyskania przychodu, jest nietrafny, gdyż organ nie zaprzeczył dostawom oleju w ogóle, ale jego przeznaczeniu.
Skoro podatnik posługiwał się oświadczeniami nie odzwierciedlającymi rzeczywistości, nie miał prawa do zastosowania preferencyjnej stawki podatku akcyzowego.
Mając na względzie powyższe oraz art. 151 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.