1. Zgodnie z orzeczeniem z art. 19 par. 1 i art. 21 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. nr 24 poz. 151 ze zm./ w związku z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ terenowy organ administracji państwowej jest właściwy do działania w charakterze organu egzekucyjnego w sprawie opróżnienia wszelkich lokali podlegających przepisom prawa lokalowego, z wyłączeniem jedynie lokali wymienionych w art. 2 tej ustawy. Działając jednak na podstawie wyroku sądu powszechnego orzekającego eksmisję, organ taki nie jest uprawniony do wydania decyzji nakazującej opróżnienie lokalu.
2. Z użytego w art. 56 ust. 2 prawa lokalowego zwrotu "po dostarczeniu" lokalu /pomieszczenia/ wynika, że obowiązek dostarczenia nie musi być realizowany jedynie przez przydział decyzją administracyjną.
3. W miejscowości, w której nie obowiązują przepisy o szczególnym trybie najmu lokali, organ administracji nie ma uprawnień do rozstrzygania o najmie w drodze decyzji administracyjnej /poza przypadkiem wymienionym w art. 44 prawa lokalowego/, nie jest zatem władny decydować o przydziale pomieszczenia zastępczego osobie eksmitowanej. Obowiązek "dostarczenia" pomieszczenia zastępczego obciąża w tej sytuacji jedynie właściciela.
4. Prawomocne orzeczenie sądu powszechnego o eksmisji z lokalu może rodzić po stronie zobowiązanego - w braku innych ustaleń - tylko uprawnienie do pomieszczenia zastępczego. Zasady bowiem zawarte w ustawie - Prawo lokalowe uprawniają do wniosku, że we wszystkich wypadkach utracenia tytułu prawnego do zajmowania lokalu przewiduje się uprawnienie tylko do pomieszczenia zastępczego.
5. Stosownie do art. 28 ust. 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji organ egzekucyjny jest obowiązany m.in. ustalić, czy dostarczone przez wierzyciela pomieszczenie zastępcze odpowiada warunkom określonym w art. 7 prawa lokalowego.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał ze względów formalnych zasadność skargi Czesława i Józefy małżonków N. na decyzję Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 21 grudnia 1981 r. w przedmiocie nakazu opróżnienia zajmowanego lokalu i przydziału pomieszczenia zastępczego i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Naczelnika Miasta i Gminy w P. z dnia 26 października 1981 r., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy kwoty złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżących.
Wykonując wyrok Sądu Rejonowego w P. z dnia 4 listopada 1980 r., Naczelnik Miasta i Gminy w P. nakazał Józefie i Czesławowi małżonkom N. opróżnienie lokalu nr 1 w domu nr 3 przy ul. B.B. w Z.G., wskazując jako pomieszczenie zastępcze lokal w przybudówce tego domu, składający się z 1 pokoju o pow. 17 m2. Stosowną decyzję wydano w dniu 30 kwietnia 1981 r. nr AGKM-8174-DE/26/81 z powołaniem się na art. 56 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/.
W odwołaniu od tej decyzji małżonkowie N. podali, że przyznane im pomieszczenie zastępcze nie odpowiada warunkom z art. 7 prawa lokalowego, ponieważ przekwaterowaniu podlega ogółem 6 osób mieszkających wspólnie ze skarżącymi. W uzupełnieniu odwołania, wniesionym przez pełnomocnika skarżących - adwokata Marię N., podano, że ze skarżącymi mieszka do końca 1982 r. ich syn, Czesław N. natomiast choruje na gruźlicę, wobec czego wymaga izolacji i przysługuje mu uprawnienie do osobnego pomieszczenia. Zdaniem pełnomocnika małżonkowie N. zajmują dotychczasowy lokal na podstawie decyzji administracyjnej z 1955 r., gdyż w tym czasie w Z.G. obowiązywała publiczna gospodarka lokalami. Decyzji tej jednak przy wprowadzaniu się do lokalu "nie podjęli".
W dniu 10 sierpnia 1981 r. Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy, decyzją nr L-VIII-565-131/81, uchyli zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia, podając w uzasadnieniu, że wobec ponownego wniesienia sprawy przed Sąd Rejonowy należy rozważyć możliwość zawieszenia postępowania administracyjnego.
W aktach sprawy brak jest postanowienia o zawieszeniu postępowania, natomiast w dniu 26 października 1981 r. Naczelnik Miasta i Gminy w P. wydał ponownie decyzję o treści identycznej jak poprzednio /nr AGKM-8174-DE/59/81/, z powołaniem się na tę samą podstawę prawną i cytowany jest wyrok Sądu Rejonowego.
Od decyzji tej odwołał się pełnomocnik ustanowiony w sprawie, z motywacją podobną do poprzedniej, dodając, że małżonkowie N. budują dla siebie domek, wobec czego nie jest społecznie uzasadnione ich przekwaterowanie do pomieszczenia zastępczego do czasu zakończenia tej budowy.
Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy motywów odwołania nie uwzględnił i w dniu 21 grudnia 1981 r. decyzją nr L.VIII-565-294/81 utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy z powołaniem się na wyrok Sądu Rejonowego oraz opinię budowlaną o przydatności przydzielonego pomieszczenia zastępczego do stałego pobytu ludzi i zgodności tego pomieszczenia z warunkami art. 7 prawa lokalowego.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego, podpisanej przez Józefę N., opisano stan sprawy poprzedzający wydanie zaskarżonych decyzji, powtórzono zarzuty dotyczące pomieszczenia zastępczego i stwierdzono, że oprócz Czesława i Józefy N. w lokalu dotychczasowym zamieszkuje także ich syn oraz wnuki "stale przebywające". Jednak w dalszej części skargi wymienia się 3 osoby. W konkluzji skarżąca wnosiła o uchylenie zaskarżonych decyzji.