Skarga Grażyny i Zbigniewa R. na decyzję Ministra Administracji i Gospodarki Przestrzennej w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Miasta i Gminy D. o przydziale małżonkom R. pomieszczenia zastępczego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję dyrektora Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Wojewódzkiego w G. W., a także
Tezy

W postępowaniu prowadzonym w trybie nadzoru o stwierdzenie nieważności decyzji organ ma obowiązek rozpatrywać sprawę w granicach określonych w art. 156 par. 1 Kpa, to znaczy nie może rozpatrywać sprawy co do jej istoty, jak w postępowaniu odwoławczym.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Grażyny i Zbigniewa R. na decyzję Ministra Administracji i Gospodarki Przestrzennej z dnia 27 listopada 1984 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Miasta i Gminy D. o przydziale małżonkom R. pomieszczenia zastępczego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję dyrektora Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Wojewódzkiego w G. W., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Administracji i Gospodarki Przestrzennej kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżących.

Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)
Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją Ministra Administracji i Gospodarki Przestrzennej nr MG-0/087-K-306/84 z dnia 22 listopada 1984 r. utrzymano w mocy decyzję Zastępcy Dyrektora Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Wojewódzkiego w G. W. z dnia 29 października 1984 r., stwierdzającą nieważność decyzji Naczelnika Miasta i Gminy D. z dnia 28 sierpnia 1984 r. o przydziale na rzecz Zbigniewa i Grażyny R. lokalu nr 12 w domu nr 32 przy ul. M. w D. /2 pokoje z kuchnią o pow. mieszkalnej 32,27 m2/ jako pomieszczenia zastępczego na czas oczekiwania na mieszkanie spółdzielcze w trybie art. 42 ust. 1 prawa lokalowego.

Z uzasadnienia decyzji Ministra wynika, iż decyzja wzruszona w trybie stwierdzenia nieważności wydana została z naruszeniem art. 42 ust. 1 prawa lokalowego i przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 marca 1981 r. w sprawie zasad i trybu przydziału lokali mieszkalnych /Dz.U. nr 9 poz. 37 ze zm./. Małżonkowie R. z dzieckiem zamieszkali u matki Grażyny R. w lokalu, w którym na jedną osobę uprawnioną przypadało ponad 9 m2 /lokal ma 55 m2 powierzchni mieszkalnej/. W tej sytuacji przydzielenie małżonkom lokalu przy ul. M. nr 32, po wyprowadzeniu się siostry Zbigniewa R., nie wydaje się społecznie uzasadnione, zwłaszcza że Zbigniew R. z synem zameldował się w tym lokalu dopiero 6 lutego 1984 r.

Zgodnie z ustaloną polityką mieszkaniową terenowe organy administracji państwowej przydzielają na czas oczekiwania na mieszkanie spółdzielcze pomieszczenie zastępcze, to jest lokale o najniższym standardzie i zapewniające na jedną osobę minimalną tylko normę zaludnienia /5 m2 powierzchni mieszkalnej/. Przydział takiego pomieszczenia, w myśl przepisów powołanego rozporządzenia Rady Ministrów, może nastąpić tylko w przypadkach w nim określonych, jak również z zastosowaniem odpowiedniego trybu, to jest po pozytywnym zaopiniowaniu wniosku przez społeczną komisję mieszkaniową.

Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego wnieśli Grażyna i Zbigniew małżonkowie R.

Skarga zmierza do uchylenia zaskarżonej decyzji, zarzucając:

1) wydanie decyzji z naruszeniem dyspozycji art. 42 ust. 1 prawa lokalowego /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/ przez wadliwą jego wykładnię, iż w sprawie nie występuje przypadek społecznie uzasadniony, stanowiący o przydziale lokalu na rzecz osób bliskich najemcy, który lokal opuścił,

2) ustalenie stanu faktycznego niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy przez nieuwzględnienie, iż w lokalu dotychczas zajmowanym zamieszkuje także Sylwester Ł., inwalida I grupy, uprawniony do dodatkowej powierzchni mieszkalnej, a zatem na jedną osobę zamieszkującą w tym lokalu nie może przypadać 9 m2 powierzchni mieszkalnej,

3) błędne ustalenie, iż fakt zameldowania w spornym lokalu określać ma okres zamieszkiwania w nim, a nie sam fakt zamieszkiwania.

W odpowiedzi na skargę zawarto wniosek o jej oddalenie przy podtrzymaniu argumentacji zawartej w zaskarżonej decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Strona 1/2
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)