Orzeczenia o zdolności do czynnej służby wojskowej żołnierzy zawodowych podlegają kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego.
oddala skargę w przedmiocie określenia zdolności do dalszej zawodowej służby wojskowej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie rozważenia wymagał zarzut podniesiony w odpowiedzi na skargę co do jej dopuszczalności z uwagi na to, że - jak twierdzi Centralna Komisja - decyzjami w rozumieniu art. 104 Kpa są jedynie orzeczenia wojskowych komisji lekarskich wydawane w sprawach ustalenia zdolności do służby wojskowej w ramach powszechnego obowiązku obrony, a nie żołnierzy zawodowych.
O zdolności do czynnej służby wojskowej tak zawodowej, jak i odbywanej w ramach powszechnego obowiązku obrony orzekają te same wojskowe komisje lekarskie.
Podstawą prawną ich działania jest rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 czerwca 1992 r. w sprawie zasad określania zdolności do czynnej służby wojskowej oraz właściwości i trybu postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach /Dz.U. nr 57 poz. 278 ze zm./, wydane z upoważnienia ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16 ze zm./ oraz ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych / Dz.U. 1997 nr 10 poz. 55 ze zm./. Właściwość komisji, zasady i tryb postępowania przed nimi są takie same dla obu kategorii żołnierzy. Charakter prawny orzeczeń o zdolności do czynnej służby wojskowej tak żołnierzy zawodowych, jak i odbywających służbę w ramach powszechnego obowiązku obrony jest ten sam ; nosi cechy typowej decyzji administracyjnej zawierając rozstrzygnięcie co do zdolności do służby i uzasadnienie. Celem orzeczeń jest stwierdzenie zdolności do służby wojskowej w Siłach Zbrojnych RP zarówno żołnierzy zawodowych, jak i odbywających służbę w ramach powszechnego obowiązku obrony. Uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 stycznia 1998 r. OPS 8/97 /ONSA 1998 nr 3 poz. 74/ uznała ten Sąd za właściwy w sprawach skarg na orzeczenia wojskowych komisji lekarskich, o których mowa w art. 29 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy o powszechnym obowiązku obrony. Biorąc pod uwagę wskazane wyżej cechy orzeczeń wydawanych w sprawach obu kategorii żołnierzy, należy pomiędzy nimi postawić znak równości i stwierdzić, iż nie ma podstaw do uznania, że orzeczenia o zdolności do czynnej służby wojskowej żołnierzy zawodowych nie miałyby podlegać kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skarga (...) z przyczyn powyższych była dopuszczalna, jednakże nie zasługiwała na uwzględnienie. Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ zaskarżone orzeczenie mogłoby podlegać uchyleniu w wypadku, gdyby naruszało prawo. Wady takiej nie można zarzucić zaskarżonemu aktowi. Powinno ono być wydane w trybie przewidzianym przepisami cytowanego wyżej rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej i na podstawie dowodów w nim określonych, przy zachowaniu jednocześnie zasad wynikających z kodeksu postępowania administracyjnego w kwestiach, które nie zostały uregulowane jego przepisami. Materiał dowodowy, jak i orzeczenie Centralnej Wojskowej Komisji Lekarskiej wydane na jego podstawie odpowiadają prawu. Oparte ono zostało na podstawie dokumentacji medycznej zgromadzonej w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, uzupełnionej o dodatkowe, specjalistyczne badania lekarskie, jak tego wymaga par. 32 ust. 2 rozporządzenia.
Skład Komisji odpowiadał ust. 1 tego paragrafu, a rozstrzygnięcie ust. 4. Uzasadnieniu orzeczenia można zarzucić lakoniczność, co jest uchybieniem, jednak nie mającym istotnego wpływu na wynik sprawy, albowiem wynikają z niego przesłanki, jakimi Komisja kierowała się podejmując rozstrzygnięcie.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na mocy art. 27 ust. 1 cytowanej ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.