Względy ekonomiczne i finansowe, utrudniające wykonanie decyzji nakazującej doprowadzenie poziomu natężenia hałasu na stanowiskach pracy do stanu zgodnego z prawem, nie mogą być uznane za przesłankę niewykonalności decyzji w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 5 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę M-ckich Zakładów Przemysłu Wełnianego "M." na decyzję Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia 2 marca 1984 r. w przedmiocie nakazu obniżenia poziomu hałasu do obowiązujących norm.
Decyzją z dnia 6 grudnia 1983 r. nr WSSE-IV-1/4434/11/83 Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w P. T. zobowiązał M-ckie Zakłady Przemysłu Wełnianego do obniżenia poziomu natężenia hałasu do wartości określonych w załączniku do rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 22 grudnia 1982 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy /Dz.U. nr 43 poz. 287/ w terminie do dnia 30 grudnia 1985 r. W uzasadnieniu tej decyzji podano, że problemem obniżenia natężenia hałasu do granic norm jest od kilku lat przedmiotem kontrowersji pomiędzy Państwowym Inspektorem Sanitarnym a zakładami i sprowadza się do dwóch zasadniczych kwestii:
- obowiązków zakładu zapewnienia pracownikom bezpiecznych i higienicznych warunków pracy zgodnie z przepisami prawa pracy i przepisami wydanymi na ich podstawie,
- obiektywnej możliwości realizacji tych obowiązków przez zakład pracy.
Artykuł 207 par. 1 Kp. zobowiązuje zakład pracy do zapewnienia pracownikom bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Realizacja tego obowiązku wymaga podejmowania różnych środków z dziedziny techniki, organizacji pracy, profilaktycznej ochrony zdrowia, odpowiedniego wykorzystania osiągnięć nauki i techniki. Kodeks pracy w art. 213 ustala zasady konstrukcji maszyn i urządzeń technicznych zgodnie z zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy. Zgodnie z tym artykułem maszyny i urządzenia techniczne powinno się konstruować w taki sposób, aby zapewniały bezpieczne, higieniczne oraz dogodne warunki pracy, a w szczególności - aby zabezpieczały pracownika przed urazami, działaniem substancji trujących, porażeniem prądem elektrycznym, nadmiernym hałasem, szkodliwymi wstrząsami i działaniem wibracji oraz przed promieniowaniem, a także, aby zmniejszały uciążliwość warunków pracy. Dopiero wtedy, gdy maszyny i urządzenia nie mogą być albo nie zostały zbudowane zgodnie z tymi zasadami, powinny być zaopatrzone w odpowiednie urządzenia zapewniające bezpieczeństwo i higienę pracy /art. 214 par. 1 Kp./. Obowiązek zabezpieczenia ciąży na wytwórcy, a gdy konstrukcja zabezpieczeń jest uzależniona od warunków lokalnych - także na użytkowniku. Obowiązek ten ciąży również na nabywcy licencji zagranicznej lub maszyn i sprzętu pochodzących z importu. ze wskazanych dyspozycji wynika bezwzględny obowiązek spełniania takich warunków już w samej konstrukcji maszyn,. a tam, gdzie takie rozwiązanie jest niemożliwe, obowiązuje zaopatrzenie tych urządzeń w odpowiednie osłony i zabezpieczenia, w tym przypadku przeciwakustyczne. Ponieważ obowiązek ten ciąży i na producencie urządzeń i na użytkowniku, zakład pracy nie może zasłaniać się tym, że taką właśnie maszynę lub typ maszyn otrzymał od producenta /dostawcy/ i nie jest w stanie wymienić ich na inne, nie mające takich wad. Rozporządzenie Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 22 grudnia 1982 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy /Dz.U. nr 43 poz. 287/ konkretyzuje obowiązki zakładu pracy w zakresie zapewnienia załogom bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, a par. 2 pkt 2 tego rozporządzenia stanowi, iż zakłady pracy są obowiązane zapewnić, aby wartości najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia, określone w wykazie, nie były przekraczane. Paragraf 4 rozporządzenia określa obowiązki zakładu pracy w sytuacji, gdy stwierdzono przekroczenia najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych, a mianowicie: