Za dokumenty niezbędne do ustalenia wystąpienia związku przyczynowego między rozpoznaną chorobą a narażeniem pracownika na działanie występującego w środowisku pracy czynnika szkodliwego dla zdrowia rozporządzenie uznaje dochodzenie epidemiologiczne, informacje o zagrożeniach zawodowych, dokumentację dotyczącą przebiegu zatrudnienia /par. 7 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych - Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./.
Oznacza to, że te materiały dowodowe muszą być zgromadzone w postępowaniu, ale ocenione zgodnie z zasadami przewidzianymi w Kodeksie postępowania administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Jadwigi Ł. na decyzję M. Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 2.04.1999 r. (...) w przedmiocie stwierdzenie choroby zawodowej - uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.
Wojewódzki Inspektor Sanitarny decyzją z dnia 2.04.1999 r. utrzymał w mocy decyzję Kolejowego Inspektora Sanitarnego z dnia 8.01.1999 r. nie stwierdzającą choroby zawodowej prawostronnego zespołu cieśni nadgarstka u Jadwigi Ł. W uzasadnieniu podał, że Okręgowa Poradnia Medycyny Pracy dnia 19.11.1998 r. zgłosiła do Obwodowego Inspektora Sanitarnego PKP chorobę zawodową - prawostronny zespół cieśni nadgarstka, rozpoznaną u Jadwigi Ł. Obwodowy Inspektor przeprowadził dochodzenie epidemiologiczne, w którym ustalił, że Jadwiga Ł. od dnia 16.10.1968 r. do dnia 1.07.1997 r., tj. przejścia na emeryturę, pracowała w Centrum Naukowym Medycyny Kolejowej na stanowiskach: pielęgniarki, laboranta, starszego technika. Zakres obowiązków służbowych na tych stanowiskach nie był związany z występowaniem czynników, które mogłyby spowodować rozpoznane schorzenie, zwłaszcza nie były w ich ramach wykonywane czynności powodujące przeciążenie narządu ruchu, czy charakteryzujące się powtarzalnością /częste zginanie i prostowanie ręki/ lub powodujących wymuszoną pozycję kończyn górnych.
W skardze na tę decyzję Jadwiga Ł. wniosła o jej uchylenie i podała, że od 1968 r. pracowała w Centrum jako pielęgniarka, a od 1975 r. została oddelegowana do Poradni Psychologii, gdzie wykonywała czynności asystenta psychologicznego, wśród których dominowało maszynopisanie. Praca jej polegała na trwającym nieraz 5-6 godzin dziennie przepisywaniu prac 6 psychologów, na które składały się w większości tabele statystyczne, orzeczenia psychologiczne, formularze testowe, brudnopisy i czystopisy tabel statystycznych. Czynności te powodowały przeciążenie narządu ruchu i charakteryzowały się powtarzalnym, częstym zginaniem i prostowaniem rąk. Na dowód tych twierdzeń dołączyła m.in. wywiad środowiskowy przeprowadzony przez Inspektora BHP Centrum Naukowego Medycyny Kolejowej i zaświadczenia Kierownika Samodzielnej Pracowni Psychologii Pracy Centrum opisujące czynności, jakie wykonywała od 1975 r. jako asystent psychologiczny. Dokumenty te znajdują się w aktach administracyjnych.
Odpowiadając na skargę Wojewódzki Inspektor stwierdził, że uzasadnienie odmowy stwierdzenia choroby zawodowej zawarte jest w zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Stosownie do par. 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./, chorobą zawodową jest jedna z wymienionych w załączniku do rozporządzenia pod warunkiem, że została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia, występujących w środowisku pracy. Dla uznania zatem choroby zawodowej nie wystarczy samo rozpoznanie choroby wymienionej jako zawodowa w załączniku do rozporządzenia, ale konieczne jest stwierdzenie, że spowodowana ona została czynnikami szkodliwymi występującymi w środowisku pracy.