Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Kultury w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Irena Kamińska Sędziowie WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska (spr.) NSA Anna Łukaszewska-Macioch Protokolant Joanna Kaklin po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 listopada 2004 r. sprawy ze skargi H. i R.T. na decyzję Ministra Kultury z dnia [...] marca 2003 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji skargę oddala.

Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Kultury
Uzasadnienie strona 1/5

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2003 r. (nr [...]) Minister Kultury utrzymał w mocy decyzję Generalnego Konserwatora Zabytków z dnia [...] marca 2000 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Konserwatora Zabytków W. z lipca 1965 r., wpisującej do rejestru zabytków pod nr [...] kamienicę przy ul. [...] w W..

Decyzja ta została wydana w następującym stanie faktycznym.

Decyzją z lipca 1965 r. (bez określenia dnia) Wojewódzki Konserwator Zabytków w W. wpisał do rejestru zabytków kamienicę przy ul. [...] w W., z uwagi na jej wartość historyczną i zabytkową

Nieruchomość stanowiła wówczas własność Skarbu Państwa, a następnie z mocy prawa z dniem 27 maja 1990 r. stała się własnością [...] W.[...].

Umową zawartą w formie aktu notarialnego w dniu 28 czerwca 1995 r. budynek został sprzedany małżonkom H. i R.T., a działka na której jest on postawiony oddana została im w użytkowanie wieczyste. Decyzją Prezydenta W. z dnia [...] października 1998 r. prawo użytkowania wieczystego gruntu przekształcone zostało w prawo własności.

W dniu 27 lutego 2000 r. małżonkowie T. wystąpili do Generalnego Konserwatora Zabytków z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji z lipca 1965 r. o wpisaniu dobra kultury do rejestru zabytków wskazując, że decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt. 2 kpa. We wniosku wskazano, że w decyzji nie została dokładnie określona data, nie została określona strona lub strony, do których decyzja została skierowana, a uzasadnienie decyzji jest lapidarne i krótkie i nie pozwala na prześledzenie jakimi kryteriami kierował się organ dokonując wpisania kamienicy na listę zabytków.

Decyzją z dnia [...] marca 2000 r. (nr [...]) Generalny Konserwator Zabytków odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Konserwatora Zabytków W. z lipca 1965 r. wpisującej przedmiotową kamienicę do rejestru zabytków.

Organ ten wskazał w uzasadnieniu, decyzji, że rażące naruszenie prawa ma miejsce jedynie wtedy, kiedy rozstrzygnięcie objęte decyzją pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu i chodzi o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny.

W 1965 r. stroną postępowania w sprawie wpisania obiektu do rejestru zabytków w W. było Prezydium Rady Narodowej W., które w tamtym czasie działało w imieniu właściciela nieruchomości tj. Skarbu Państwa (jednolita własność państwowa).

Odnośnie pozostałych zarzutów wnioskodawców, organ podniósł, że brak w treści decyzji niektórych elementów, które powinna ona zawierać, stosownie do wymogów art. 107 kpa, nie pozbawia jej charakteru decyzji i choć jest ona wadliwa, jednakże jest ważna chyba, że wydana została bez podstawy prawnej lub przez niewłaściwy organ.

Wnioskodawcy złożyli wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy, na skutek którego decyzją z dnia [...] czerwca 2000 r. Generalny Konserwator Zabytków, uchylił w całości swoją decyzję z dnia [...] marca 2000 r. oraz stwierdził, że decyzja z lipca 1965 r. została wydana z naruszeniem prawa i wskazał, że nie można stwierdzić nieważności tej decyzji, ponieważ od dnia jej doręczenia upłynęło dziesięć lat.

Strona 1/5
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Kultury