Skarga Zbigniewa L. na decyzję Wojewody Zamojskiego w przedmiocie odmowy ustalenia miejsca i warunków realizacji inwestycji i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję naczelnika Miasta H. , a także
Tezy

Materiały do aktualizacji obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego nie mają mocy prawnej i nie mogą być przez organy administracji państwowej uwzględniane jako podstawa przy wydawaniu decyzji w sprawach indywidualnych.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Zbigniewa L. na decyzję Wojewody Zamojskiego z dnia 26 marca 1982 r. w przedmiocie odmowy ustalenia miejsca i warunków realizacji inwestycji i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję naczelnika Miasta H. z dnia 9 stycznia 1982 r., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody Zamojskiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Uzasadnienie strona 1/2

Zbigniew L. zamierza zagospodarować siedlisko na działce zabudowanej budynkiem inwentarskim, położonej w H. przy ul. Z. nr 133. Naczelnik Miasta H. odmówił w dniu 9 stycznia 1982 r., decyzją nr GTK-8380/4/82, ustalenia miejsca i warunków realizacji tej inwestycji, powołując się na art. 20, art. 21 i art. 54 ust. 5 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ i par. 5 ust. 2 oraz par. 45 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48 ze zm./. W uzasadnieniu decyzji podał, że opinia urbanistyczna z dnia 16 grudnia 1981 r. Wojewódzkiego Biura Planowania Przestrzennego w Z. stwierdza, że materiały do aktualizacji planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego w Z. stwierdza, że materiały do aktualizacji planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta H., zatwierdzonego w dniu 3 czerwca 1969 r., przewidują na terenie, na którym znajduje się działka, budownictwo jednorodzinne dla ludności nierolniczej. W związku zatem z tą opinią i art. 3 prawa budowlanego nie można udzielić zgody na tym terenie na budowę siedliska rolniczego.

Od decyzji tej Zbigniew L. odwołał się do Wojewody Zamojskiego, podając, że budynek inwentarski wybudował w 1976 r. i w połowie zajmuje go na mieszkanie swej rodziny, ponieważ został wywłaszczony z poprzedniego siedliska. W tych warunkach konieczne jest wybudowanie domu mieszkalnego, a oprócz tego stodoły, ponieważ nie ma gdzie przechowywać pasz i sprzętu rolniczego.

Wojewoda Zamojski, decyzją z dnia 26 marca 1982 r. nr ANB-511/4/70/82 wydaną z powołaniem się na art. 20 ust. 2 pkt 1 prawa budowlanego, uchylił decyzję organu I instancji w części dotyczącej budynku mieszkalnego, natomiast utrzymał w mocy w części dotyczącej stodoły. Jako przesłankę takiego rozstrzygnięcia powołał cytowane już materiały do aktualizacji planu ogólnego, z którymi nie koliduje dom mieszkalny. Wobec przewidywanego podziału nieruchomości stanowiącej własność Zbigniewa L. na działki budowlane, do tego czasu może być użytkowany również budynek inwentarski, jednak zainteresowany powinien rozważyć przeniesienie swego siedliska na tereny na ten cel przeznaczone.

Decyzję tę Zbigniew L. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego, uważając, że bez stodoły nie może prowadzić prawidłowo swego 10,5 ha gospodarstwa, gdyż nie może zwiększyć hodowli i ponosi duże straty w paszach. Podaje, że sąsiedzi mają stodoły i obory, a jeden z nich wybudował je w 1981 r. Uważa, że został wprowadzony przez administrację w błąd, gdyż pozwolono mu na budowę budynku inwentarskiego, ale nie powiedziano o przeznaczeniu terenu. Miejsce proponowane mu na siedlisko leży w odległości 8 km od jego gruntów i wymagałoby dojazdów przez centrum miasta.

Strona 1/2