W odniesieniu do majątku wspólnego małżonków /którzy mają w nim równe udziały/ do dokonania czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu potrzebna jest - w myśl art. 36 par. 2 kodeksu rodzinnego opiekuńczego - zgoda obojga małżonków, wyrażona w formie wymaganej dla danej czynności prawnej. Stosownie zaś do art. 199 kodeksu cywilnego do rozporządzania rzeczą wspólną oraz do innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu, potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. W braku takiej zgody współwłaściciele, których udziały wynoszą co najmniej połowę, mogą żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeknie mając na względzie cel zamierzonej czynności oraz interesy wszystkich współwłaścicieli.
Przepisy kodeksu cywilnego, jak również innych aktów prawnych nie mówią, co należy rozumieć przez pojęcie czynności zwykłego zarządu, pozostawiając wyjaśnienie tej kwestii doktrynie orzecznictwu. Wypracowane w tym względzie poglądy pozwalają przyjąć, że przez czynności zwykłego zarządu należy rozumieć załatwianie bieżących spraw związanych ze zwykłą eksploatacją rzeczy utrzymaniem jej w stanie nie pogorszonym w ramach aktualnego jej przeznaczenia; wszystko zaś, co się w tych granicach nie mieści, należy do spraw przekraczających zakres zwykłego zarządu /Kodeks cywilny. Komentarz, Warszawa 1972, t. 1, str. 511 - 512/.
Poddanie się czynnościom ustalenia granic gruntów przeznaczonych pod skoncentrowane budownictwo jednorodzinne, a więc m.in. takim, jak scalenie nieruchomości podział na działki budowlane, wydzielenie gruntów pod ulice place, które przechodzą z mocy prawa na własność gminy, niewątpliwie przekracza zakres zwykłego zarządu. W związku z tym wniosek, o którym mowa w art. 14 ust. 4 pkt 1 cytowanej ustawy, powinni złożyć w odniesieniu do nieruchomości objętej współwłasnością oboje małżonkowie lub też wszyscy współwłaściciele bądź spadkobiercy właściciela.
Z akt sprawy wynika, że warunek ten, przynajmniej w znacznej części, nie został spełniony w sprawie, w odniesieniu bowiem do majątku wspólnego małżonków wniosek podpisał tylko jeden z małżonków. W tej sytuacji nie został spełniony warunek zawarty w art. 14 ust. 4 pkt 1 cytowanej ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r., nie było więc podstawy do wszczęcia postępowania w omawianej sprawie podjęcia zaskarżonej uchwały.
Przedstawione Sądowi na rozprawach indywidualne oświadczenia właścicieli nieruchomości, którzy nie podpisali wniosku o podjęcie uchwały, iż wyrażają zgodę na objęcie ich nieruchomości scaleniem podziałem na działki budowlane, nie mogły być brane pod uwagę przy rozstrzyganiu sprawy przede wszystkim dlatego, że nie było ich w aktach sprawy, a uchwała Rady Miejskiej w O.M. nr XVI/74/95 z dnia 29 sierpnia 1995 r. o wszczęciu postępowania w sprawie ustalenia granic gruntów przeznaczonych pod skoncentrowane budownictwo jednorodzinne na osiedlu "K.", w załączniku nr 2 wymieniającym nazwiska właścicieli, którzy wystąpili z wnioskiem o scalenie podział gruntów, nie zawiera nazwisk osób, które podpisały wspomniane oświadczenia, nie można zatem przyjąć, że były złożone wówczas miały wpływ na wszczęcie postępowania.
W związku z powyższym na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ należało orzec jak w sentencji wyroku bez potrzeby rozważania innych kwestii, podniesionych przez skarżących czy też wynikających z akt. O kosztach postępowania orzeczono w myśl art. 55 ust. 1 z uwzględnieniem art. 55 ust. 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, uwzględniając także, iż skargi w trzech sprawach były w istocie jednorodne, a sprawy te zostały rozpoznane łącznie.