Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Kultury w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Banasiewicz Sędziowie WSA Daniela Kozłowska (spr.) asesor WSA Anna Tarnowska-Mieliwodzka Protokolant Katarzyna Babik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 listopada 2004 r. sprawy ze skargi Rzymsko-Katolickiej Parafii [...] w [...] na decyzję Ministra Kultury z dnia [...] grudnia 2002 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.

Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Kultury
Uzasadnienie strona 1/5

I SA 361/03

U z a s a d n i e n i e

Minister Kultury decyzją z dnia [...] listopada 2002 r., [...], odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...] z dnia [...] sierpnia 1987 r. o wpisaniu do rejestru zabytków województwa [...] pod nr [...] zespołu kościoła parafialnego pod wezwaniem [...] w [...], w skład którego wchodzi kościół drewniany, plebania murowana i dzwonnica drewniana. Uzasadniając tę decyzję organ podał, że wniosek o stwierdzenie nieważności opierał się na zarzucie wydania decyzji o wpisie do rejestru w warunkach określonych w art. 156 § 1 pkt 2 i 3 k.p.a. Artykuł 156 § 1 pkt 2 k.p.a. stanowi podstawę stwierdzenia nieważności decyzji, która wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. Wojewódzki Konserwator Zabytków w [...] wydając decyzję o wpisie do rejestru posiadał do tego umocowanie wynikające z art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy z 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury, a zatem istniała podstawa prawna do wydania decyzji. Kwestionowana decyzja nie narusza także rażąco prawa. Z orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego i Sądu Najwyższego wynika, że rażące naruszenie prawa zachodzi wówczas, gdy istnieje oczywista sprzeczność pomiędzy rozstrzygnięciem sprawy a treścią przepisu, w oparciu o który wydana została decyzja, a charakter tego naruszenia powoduje, że decyzja taka nie może być zaakceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa.

Odnosząc się do przesłanki stwierdzenia nieważności określonej w art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. Minister wskazał, że przepis ten może mieć zastosowanie tylko w przypadku stwierdzenia, że istnieje tożsamość sprawy rozstrzygniętej dwoma decyzjami. Tożsamość ta będzie istniała, gdy występują te same podmioty, sprawa dotyczy tego samego przedmiotu i tego samego stanu prawnego w niezmienionym stanie faktycznym sprawy. W niniejszej sprawie sytuacja taka nie zachodzi, gdyż różne są przedmioty powołanych decyzji. Decyzja Naczelnika Gminy w [...] z [...] marca 1983 r., nr [...] dotyczy pozwolenia na budowę kościoła parafialnego wraz z wieżą i łącznikiem na działce przy ul. [...] w [...], natomiast decyzja Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [..] z [...] sierpnia 1987 r. dotyczy wpisu do rejestru zabytków istniejącego na tej działce zespołu kościoła parafialnego. Wprawdzie w decyzji o pozwoleniu na budowę zawarty został warunek rozbiórki istniejącego kościoła i plebanii, jednak decyzja w sprawie pozwolenia na rozbiórkę tych obiektów nie zapadła. W obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego [...], zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] czerwca 1993 r. (Dz. U.rz. Woj. Łódzkiego Nr 6, poz. 71) nie ma ustaleń wskazujących na konieczność likwidacji zabytkowych obiektów na omawianym terenie [...], objętym strefą ochrony konserwatorskiej. W omawianej sprawie nie zachodzą okoliczności z art. 156 § 1 k.p.a., uzasadniające stwierdzenie nieważności decyzji z [...] sierpnia 1987 r. w sprawie wpisania dobra kultury do rejestru zabytków.

Strona 1/5
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Kultury