1. Do zaświadczeń nie ma zastosowania art. 145 Kpa, dotyczący sprawy zakończonej decyzją ostateczną. Nie można zatem wznowić postępowania w sprawie zakończonej wydaniem zaświadczenia.
2. Zaświadczenie jest pochodną istniejących faktów lub stanu prawnego i wraz ze zmianą tych faktów lub stanu prawnego - zaświadczenie staje się nieaktualne i może być wydane nowe, odpowiadające nowemu stanowi prawnemu lub aktualnym faktom.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Elżbiety K. na decyzję Prezydenta Miasta Łodzi z dnia 20 stycznia 1983 r. w przedmiocie wstąpienia w stosunek najmu i na podstawie art. 207 par. 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz decyzji Naczelnika Dzielnicy w Łodzi z dnia 3 grudnia 1982 r., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Prezydenta Miasta Łodzi kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Naczelnik Dzielnicy w Łodzi wydał Elżbiecie K. zaświadczenie z dnia 19 sierpnia 1982 r. nr II LK.II.81746/346/82, stwierdzające na mocy art. 691 Kc, że na skutek śmierci w dniu 10 sierpnia 1982 r. Heleny R. najemcy lokalu nr 11 w domu nr 219 przy ul. K. w Łodzi, w stosunek najmu tego lokalu weszła krewna - Elżbieta K.
Postanowieniem z dnia 3 grudnia 1982 r. nr II LK.II.81746/346/82 ten sam Naczelnik Dzielnicy, powołując się na art. 145 par. 1 pkt 5 Kpa, wznowił postępowanie w sprawie stwierdzenia prawa Elżbiety K. do lokalu nr 11 przy ul. K. nr 219 w Łodzi, wynikającego z zaświadczenia z dnia 19 sierpnia 1982 r., a następnie decyzją z dnia 3 grudnia 1982 r. nr II LK.II.81746/346/82 powołując się na art. 145 Kpa, uchylił powyższe zaświadczenie, nazywając je decyzją - i orzekł, że rozpatrzenie sprawy powinno nastąpić w Sądzie Rejonowym w Łodzi. W uzasadnieniu tej decyzji podał, że w omawianym zaświadczeniu stwierdzono, iż Elżbiecie K. przysługuje po zmarłej prawo najmu lokalu nr 11 przy ul. K. nr 219 w Łodzi. Tymczasem Barbara W., meldowana w tym lokalu do 21 grudnia 1981 r., podniosła, że opiekę nad Heleną R. sprawowała ona, a Elżbieta K., mimo że była również zameldowana, opieki takiej nie sprawowała i w tym lokalu nie mieszkała. Poświadczają to także lokatorzy S. Z. i M. P. Te same osoby jednak w oświadczeniu załączonym do wyjaśnień Elżbiety K. stwierdzają, że mieszkała ona w spornym lokalu i świadczyła opiekę Helenie R. Wobec braku jednoznacznych stwierdzeń osób postronnych w sprawie zamieszkiwania Elżbiety K. z Heleną R. postanowiono zaświadczenie uchylić.
Od tej decyzji odwołała się Elżbieta K. która stwierdziła, że sprzeczności w oświadczeniach lokatorów nie powinny powodować krzywdzącej dla niej decyzji, a oświadczenie Barbary W. nie powinno być przyjęte, gdyż jest ona osobą zainteresowaną. W zaskarżonej decyzji zaś nie uwzględniono oświadczeń tych osób, które stwierdzają, że odwołująca się zamieszkiwała z Heleną R. i opiekowała się nią. Ponadto Elżbieta K. podniosła, że decydującym kryterium w art. 691 Kc nie jest opieka, lecz stosunek rodzinny ze zmarłym i wspólne zamieszkanie; te właśnie warunki spełnia.
Prezydent Miasta Łodzi, decyzją z dnia 20 stycznia 1983 r. nr L-III.817/9/83PK, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, podnosząc, że w sprawie zastosowania art. 691 Kc właściwy jest sąd powszechny, gdyż w aktach administracyjnych brak jest przekonujących dowodów, które świadczyłyby o wspólnym zamieszkaniu Elżbiety K. z Heleną R., która zresztą nie była osobą bliską w rozumieniu art. 8 prawa lokalowego /siostra babki/.
Na tę decyzję skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego złożyła Elżbieta K., podnosząc naruszenie art. 691 Kc i art. 8 prawa lokalowego i powtarzając argumenty zawarte w odwołaniu, a także dodając, że ma do niej zastosowanie art. 8 prawa lokalowego, gdyż do 5 października 1977 r. w spornym lokalu zamieszkiwała Marianna K., która zmarła, i wówczas skarżąca wystąpiła z wnioskiem o wejście w stosunek najmu.