Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż Zarząd Gminy w K.-O. wydając uchwały (...) z dnia 28 kwietnia 1997 r. i (...) z dnia 7 września 1999 r., dotyczące zasad zwrotu wydatków przeznaczonych na dożywianie dzieci, działał poza granicami wyznaczonymi przez ustawę. Ani ustawa o pomocy społecznej, ani też ustawa o samorządzie gminnym nie statuuje takich uprawnień dla organów wykonawczych gminy. Przewidziana w art. 41 ust. 2 i 3 ustawy o samorządzie gminnym możliwość wydania zarządzenia nie sankcjonuje działania Zarządu Gminy w K.-O. w tej sprawie z uwagi na zawężenie uprawnień organu wykonawczego gminy tylko do zarządzeń porządkowych i tylko w przypadkach nie cierpiących zwłoki. W tej sytuacji decyzja Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w K.-O. z dnia 4 października 1999 r., w części odnoszącej się do ustalenia odpłatności za posiłki w wysokości 25 procent kosztów zakupu, co stanowi w istocie obowiązek zwrotu w tej części przyznanej decyzją pomocy w postaci posiłków w roku szkolnym 1999/2000 r., została wydana bez podstawy prawnej. Przesłanka taka mieści się w przepisie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa i prowadzi do stwierdzenia nieważności decyzji. Z uwagi na to, iż kwalifikowaną wadą dotknięta jest tylko część decyzji Sąd stwierdził jej nieważność tylko w tej części. W Kodeksie postępowania administracyjnego brak jest wprawdzie przepisu wyraźnie dopuszczającego stwierdzenie nieważności decyzji w części, lecz w orzecznictwie sądowym począwszy od wyroku NSA z dnia 21 stycznia 1988 r. IV SA 859/87 /OSP 1991 z. 4 poz. 95 z glosą T. Wosia/ dopuszcza się taką możliwość jako zgodną z ogólnymi zasadami Kpa. Sąd podzielając pogląd w prezentowanym wyżej wyroku, jak również linię orzecznictwa, stanowiącą jego kontynuację ograniczył się do stwierdzenia nieważności decyzji w zakresie orzeczenia obowiązku zwrotu pomocy, jako że w pozostałym zakresie decyzja ta nie naruszała prawa.
Rozpoznając odwołanie Stanisława M. od decyzji organu pierwszej instancji Samorządowe Kolegium Odwoławcze pominęło tę wadę decyzji i z rażącym naruszeniem prawa utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa, zamiast orzec na podstawie art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa. Ta wada decyzji z dnia 2 grudnia 1999 r. mieszcząca się w przesłance z art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa prowadziła do stwierdzenia jej nieważności w określonej wyżej części.
Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym zasądzając zwrot kosztów w oparciu o przepis art. 55 ust. 1 powołanej ustawy o NSA.