Artykuł 39 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ upoważnia organ administracji do oceny stanu faktycznego sprawy w zakresie, w jakim ustawodawca użył w przepisie nieostrego sformułowania "w miarę potrzeby". Oceniając zasadność potrzeb zainteresowanego, organ administracji powinien jednak zastosować zasadę zawartą w art. 7 Kpa, to znaczy porównać słuszność interesu obywatela z interesem społecznym.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Roberta G. na decyzję Wojewody Łomżyńskiego z dnia 16 czerwca 1981 r. w przedmiocie odmowy przydzielenia lokalu.
Robert G. zwrócił się w dniu 13 marca 1981 r. do Naczelnika Miasta i Gminy w G. z prośbą o przydzielenie mu lokalu mieszkalnego nr 19 w budynku nr 2 na osiedlu B., podając w uzasadnieniu, że w lokalu tym zamieszkiwał od dziecka wraz z rodzicami, którzy ostatnio wybudowali sobie dom jednorodzinny. Wspomniany lokal składa się z jednego pokoju z kuchnią, a zatem może być przyznany samotnej osobie na podstawie art. 39 prawa lokalowego.
W dniu 19 marca 1981 r. Naczelnik Miasta i Gminy w G. powiadomił Roberta G. pismem nr GTK-8172/9/81, że nie może rozpatrzyć pozytywnie złożonego podania ze względu na bardzo trudną sytuację mieszkaniową w G.
Pismo to Robert G. potraktował jako decyzję i wniósł odwołanie do Wojewody Łomżyńskiego wnioskując uchylenie tej decyzji w całości. W uzasadnieniu odwołania podał, że zamiast decyzji otrzymał pismo, które jest pozbawione co najmniej dwóch elementów decyzji, to jest nie zawiera podstawy prawnej i pouczenia o trybie odwołania. Ponadto nie ustosunkowano się w nim w ogóle do argumentu wynikającego z treści art. 39 prawa lokalowego. Oprócz tego wniósł o wstrzymanie postępowania o opróżnienie lokalu, wszczętego wobec jego rodziców, do czasu prawomocnego rozpoznania jego sprawy.
Odwołanie to Wojewoda Łomżyński pozostawił bez rozpoznania, natomiast dyrektor Wydziału Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska Urzędu Wojewódzkiego w Łomży przesłał wraz z pismem z dnia 21 kwietnia 1981 r. akta tej sprawy Naczelnikowi Miasta i Gminy w G. z zaleceniem ponownego jej rozpatrzenia i wydania właściwej decyzji administracyjnej na podstawie art. 39 prawa lokalowego.
Naczelnik Miasta i Gminy w G. wydał w dniu 13 maja 1981 r. decyzję nr GTK-8172/9/81, w której, "na podstawie art. 39 ustawy nr 84 Rady Ministrów z dnia 10 kwietnia 1974 r.", odmówił Robertowi G. przydziału wskazanego wyżej lokalu. W uzasadnieniu podano, że zgodnie z podaną podstawą prawną "przydział lokalu nie może nastąpić, gdyż nie zachodzi potrzeba". W dalszej części uzasadnienia wyjaśniono, że rodzina Bolesława i Zofii G. składa się z 4 osób i posiada dom jednorodzinny czteropokojowy o powierzchni użytkowej 140 m2.
Robert G. odwołał się od powyższej decyzji do Wojewody Łomżyńskiego wnosząc o jej zmianę na jego korzyść i wskazując w uzasadnieniu na błędność powołanej podstawy prawnej. Oprócz tego zgłaszał zastrzeżenia co do błędnej interpretacji treści art. 39 prawa lokalowego przez organ I instancji, podtrzymując uzasadnienie merytoryczne ze swego poprzedniego odwołania.
Decyzją z dnia 16 czerwca 1981 r., nr GK.III-2/8172/15/81 Wojewoda Łomżyński utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy, powołując się na fakt posiadania przez rodziców skarżącego domu jednorodzinnego. Przydział Robertowi G. lokalu o powierzchni 39 m2 byłby sprzeczny z normami zagęszczenia i z zasadami współżycia społecznego. Wady formalne decyzji organu I instancji nie wpływają na jej merytoryczną zasadność.
Decyzję tę Robert G. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem pełnomocnika ustanowionego w sprawie, podnosząc naruszenie prawa materialnego w postaci art. 39 prawa lokalowego w stopniu uzasadniającym uchylenie jej zgodnie z art. 207 Kpa, a ponadto - rażące naruszenie prawa przez decyzję Naczelnika Miasta i Gminy w G. w stopniu uzasadniającym stwierdzenie jej nieważności. W uzasadnieniu skargi podano, że art. 39 prawa lokalowego nie pozostawia organowi administracji dowolności w przydziale lokalu w stosunku do dzieci najemcy, a klauzula "w miarę potrzeby" nakłada jedynie obowiązek zbadania, czy nie istnieją okoliczności wykluczające przydział w postaci np. posiadania przez skarżącego innego lokalu. Fakt posiadania przez rodziców skarżącego domu jednorodzinnego nie ma znaczenia w tej sprawie.