1. Odrębność procedury związanej z wykonywaniem przez organ administracji kary dodatkowej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, orzeczonej przez sąd lub kolegium do spraw wykroczeń /art. 181 par. 1 w związku z art. 2 pkt 7 Kkw i - odpowiednio - art. 100 Kpw/ i procedury administracyjnej, na mocy której organ może cofnąć prawo jazdy z urzędu w związku z udowodnionym faktem prowadzenia przez kierowcę pojazdu w stanie wskazującym na spożycie alkoholu /art. 20 ust. 3 pkt 2 lit. "b" ustawy z dnia 27 listopada 1961 r. o bezpieczeństwie i porządku ruchu na drogach publicznych - Dz.U. nr 53 poz. 295 ze zm./, zobowiązuje organ administracji do rozdzielnego prowadzenia postępowania w każdej z takich spraw i wydania aktów administracyjnych w formie i z powołaniem podstawy prawnej stosownej dla danej procedury.
2. Wykonując orzeczoną przez sąd lub kolegium do spraw wykroczeń karę dodatkową zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych za czyny polegające na prowadzeniu takich pojazdów w stanie wskazującym na spożycie alkoholu, organ administracji państwowej nie może stosować formy decyzji i powoływać się na art. 20 ust. 3 pkt 2 lit. "b" ustawy z dnia 27 listopada 1961 r. Zastosowanie bowiem formy decyzji dla wykonania prawomocnego orzeczenia w sprawie karnej i równocześnie dla rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu administracyjnym narusza zasadę odrębności proceduralnej i stwarza stronie podstawę do wszczęcia postępowania administracyjnego odwoławczego, obejmującego tym samym również karę orzeczoną prawomocnie przez sąd lub kolegium.
3. W postępowaniu administracyjnym, prowadzonym w sprawie cofnięcia prawa jazdy przez terenowy organ administracji państwowej w związku z kilkakrotnym naruszeniem przez kierowcę przepisów o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych w stanie wskazującym na spożycie alkoholu lub podobnie działającego środka, dowodem recydywy może być tylko aktualny wyciąg z rejestru skazanych /ukaranych/. Niedopuszczalne natomiast jest - w rozumieniu art. 75 Kpa w związku z art. 110 Kk i art. 46 par. 1 Kw - traktowanie orzeczeń jako dowodów.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Edwarda B. na decyzję Prezydenta Miasta St. Warszawy z dnia 28 kwietnia 1981 r. w przedmiocie cofnięcia prawa jazdy na stałe i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Naczelnika Dzielnicy Warszawa-Praga Północ bez daty, a także, zgodnie z art. 208 Kpa, zasądził od Prezydenta Miasta St. Warszawy kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Decyzją bez daty o numerze K-66255/467-B/80, doręczoną stronie w dniu 4 marca 1981 r., Naczelnik Dzielnicy Warszawa-Praga Północ orzekł cofnięcie Edwardowi B. prawa jazdy na stałe od dnia 7 maja 1980 r. Jako podstawę prawną decyzji podano art. 20 ust. 3 pkt 2 lit. b/ ustawy z dnia 27 listopada 1961 r. o bezpieczeństwie i porządku ruchu na drogach publicznych /Dz.U. nr 53 poz. 295 ze zm./ oraz par. 4 ust. 3 pkt 1 lit. "d" zarządzenia Ministra Komunikacji z dnia 23 listopada 1963 r. w sprawie zasad cofania praw jazdy /M.P. nr 90 poz. 426/. W motywach decyzji powołano się na prawomocne orzeczenie kolegium do spraw wykroczeń wymierzające Edwardowi B. karę dodatkową w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych przez okres 5 miesięcy oraz na fakt, że z akt ewidencyjnych kierowcy wynika, iż orzeczenie to dotyczy czwartego przypadku kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwym, w związku z czym prawo jazdy zostaje cofnięte na stałe.
Od decyzji tej Edward B. odwołał się do Prezydenta Miasta St. Warszawy, wnosząc o jej uchylenie ze względu na rażące naruszenie prawa i zasad współżycia społecznego oraz o wydanie mu zatrzymanego prawa jazdy. W uzasadnieniu podał, że w czasie kontroli przez funkcjonariuszy MO w dniu 7 maja 1980 r. nie znajdował się w pojeździe. Kontrola miała miejsce w porze, kiedy był on "po pracy", a samochód był unieruchomiony, zaparkowany i zabezpieczony przed zakładem pracy w miejscu stałego garażowania. Jeśli nawet pił w tym czasie alkohol, to czynem tym nikomu nie zagroził. Powołanie się w decyzji Naczelnika Dzielnicy na to, że po raz czwarty popełnił podobny czyn, uważa za naruszenie przepisów, dwa takie zdarzenia bowiem miały miejsce w 1961 r. i 1963 r., a więc orzeczenia właściwych organów w tych sprawach uległy dawno zatarciu i nie powinny by- brane pod uwagę.
Decyzją Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 28 kwietnia 1981 r., nr Km.III.6626/25/81 utrzymano zaskarżoną decyzję w mocy z powołaniem się na art. 20 ust. 3 pkt 2 lit. "b" cytowanej ustawy i z uzasadnieniem, że Edward B. prowadził czterokrotnie pojazd będąc pod wpływem alkoholu, a mianowicie w dniach 9 września 1961 r., 11 sierpnia 1963 r., 22 lutego 1977 r. oraz 7 maja 1980 r., przy czym dwa pierwsze czyny był przedmiotem wyroków sądowych, a dwa ostatnie - przedmiotem orzeczeń kolegiów do spraw wykroczeń. Stosownie zatem do par. 4 ust. 3 pkt 1 lit. d/ załącznika do zarządzenia Ministra Komunikacji z dnia 23 listopada 1963 r. prawo jazdy obligatoryjnie powinno być cofnięte na stałe.
Decyzję tę Edward B. zaskarżył do Naczelnego sądu Administracyjnego, wnosząc o jej uchylenie w całości ze względu na bezzasadność i niewyjaśnienie wszystkich okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy. W uzasadnieniu ponownie podniósł fakt zatarcia kary orzeczonej przez sądy w 1961 r. i w 1963 r., jak również kary wymierzonej przez kolegium do sprawy wykroczeń z 1977 r. Powołanie się na te kary jest naruszeniem odnośnych przepisów prawnych. W stosunku do ostatniego zdarzenia dodatkowo wyjaśnia, że nie miał nawet przy sobie karty drogowej, gdyż "zakończył ją i zdał do biura zakładu", wobec czego nie miał nawet zamiaru kierować pojazdem.