Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Irena Kamińska, Sędziowie NSA Joanna Banasiewicz, Maria Wiśniewska (spr.), Protokolant Agnieszka Kwiatkowska, po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2003r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] czerwca 2001r. Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Dzielnicy Kraków Krowodrza z dnia [...] grudnia 1974r., nr [...] oddala skargę
Wojewoda Małopolski, po rozpatrzeniu wniosku M. K., decyzją z dnia [...] stycznia 2001r. nr [...] odmówił stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Naczelnika Dzielnicy Kraków - Krowodrza z dnia [...] grudnia 1974r., nr [...] w części dotyczącej wywłaszczenia na rzecz Skarbu Państwa działek nr [...] o pow. 0,0413 ha oraz nr [...] o pow. 0,0071 ha, położonych w Krakowie, b. gm. kat. Bronowice Małe, przeznaczonych na budowę bazy noclegowej II etap.
W uzasadnieniu swojej decyzji przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne:
Naczelnik Dzielnicy Kraków - Krowodrza ostateczną decyzją z dnia [...] grudnia 1974r., nr [...] orzekł między innymi o wywłaszczeniu M. S.-K. z działek nr [...] o pow. 0,0413 ha oraz nr [...] o pow. 0,0071 ha, położonych w Krakowie, b. gm. kat. Bronowice Małe. Działki były wywłaszczone z przeznaczeniem ich na budowę bazy noclegowej - etap II, zgodnie z decyzją zatwierdzającą plan realizacyjny z dnia [...] grudnia 1973r., nr [...], wydaną przez Prezydium Rady Narodowej Miasta Krakowa - Zarząd Gospodarki Przestrzennej i Ochrony Środowiska.
W dniu 20 czerwca 2000r. M. K., powołując się na rażące naruszenie prawa, wniosła o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji wywłaszczeniowej. We wniosku wnioskodawczyni zarzuciła, że decyzja Naczelnika Dzielnicy Kraków - Krowodrza z dnia [...] grudnia 1974r. została wydana z rażącym naruszeniem art. 16, 17 i 18 ustawy z dnia 12 marca 1958r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1974r. Nr 10, poz. 64 ze zm.), oraz art. 7, 9, 10 i 107 k.p.a. Zdaniem M. K., osoby wywłaszczone nie brały udziału w postępowaniu i nie miały wpływu na treść wydanego orzeczenia. Część z nich została zmuszona, pod groźbą wypłaty niższego odszkodowania, do sporządzenia stosownych aktów notarialnych przenoszących własność ich działek na rzecz Skarbu Państwa. Ponadto uzasadnienie decyzji nie zawierało koniecznych z punktu widzenia prawa materialnego elementów, w szczególności uzasadnienia faktycznego i prawnego, co spowodowało, że taki akt administracyjny trudno uznać za decyzję. Wśród zarzutów znalazły się też stwierdzenia, że wywłaszczona nieruchomość nie została zagospodarowana na cel określony w decyzji wywłaszczeniowej, oraz że odszkodowanie za wywłaszczenie było symboliczne.
Wojewoda Małopolski ustosunkowując się do stanowiska M. K. podkreślił, że instytucja stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej jest instytucją procesową, należącą do nadzwyczajnych trybów postępowania administracyjnego, tworzącą prawną możliwość eliminacji z obrotu prawnego decyzji dotkniętych przede wszystkim wadami powodującymi nieprawidłowe ukształtowanie stosunku materialnoprawnego zarówno pod względem podmiotowym, jak również przedmiotowym. Właściwy organ nadzoru jest władny stwierdzić nieważność badanej decyzji administracyjnej tylko wtedy, jeżeli równocześnie stwierdzi, iż wystąpiła przynajmniej jedna z podstaw stwierdzenia nieważności, wyczerpująco wyliczonych w art. 156 § 1 k.p.a., a poza tym że nie zachodzi jednocześnie żadna z negatywnych przesłanek stwierdzenia nieważności, określonych w § 2 tegoż artykułu: nie upłynął termin dopuszczalności stwierdzenia nieważności badanej decyzji, ani też decyzja nie wywołała nieodwracalnych skutków prawnych.