Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daniela Kozłowska (spr.) Sędziowie WSA Krystyna Kleiber WSA Emilia Lewandowska Protokolant Ewa Nieora po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 listopada 2004 r. sprawy ze skargi E. S. na decyzję Prezesa [...] Agencji [...] z dnia [...] sierpnia 2003 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji 1/ uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Oddziału [...] w G. [...] Agencji [...] z dnia [...] października 2002 r., nr [...] 2/ stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.
I SA 2026/03
U z a s a d n i e n i e
Dyrektor Oddziału [...] [...] Agencji [...] w S. decyzją z dnia [...] lutego 1999 r., nr [...] wydaną na podstawie art. 13 ust. 4, 42 ust. 1 w związku z art. 41 ust. 1 i 2 i art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 86, poz. 433 ze zm.) nakazał E. S. zwolnić wraz z wszystkimi zamieszkałymi osobami kwaterę stała położoną w S. przy ul. [...]. Uzasadniając tę decyzję organ podał, że E. S. otrzymał pomoc finansową na budownictwo mieszkaniowe na podstawie decyzji z dnia [...] grudnia 1985 r. Zgodnie z art. 87 ust. 1 powołanej ustawy przyznana pomoc na podstawie dotychczasowych przepisów jest ekwiwalentem pieniężnym, o którym mowa w art. 24 ust. 1 pkt 2 obecnej ustawy. W związku z tym powstał obowiązek przekazania zajmowanej kwatery do dyspozycji [...] Agencji [...].
Dyrektor Oddziału [...] w G. [...] Agencji [...] decyzją z dnia [...] lipca 1999 r., nr [...], utrzymał w mocy opisaną wyżej decyzję.
W dniu [...] grudnia 2001 r. E. S. złożył wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora Oddziału [...] [...] Agencji [...] w S. z dnia [...] lutego 1999 r. Wnioskodawca podniósł, że decyzja ta wydana została bez podstawy prawnej i z rażącym naruszeniem prawa. Decyzja o zwolnieniu kwatery wydana została po wejściu w życie ustawy z 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych. Zgodnie z art. 41 ust. 1 pkt 1 tej ustawy osoba uprawniona zobowiązana jest przekazać do dyspozycji [...]A.[...] zajmowaną kwaterę, jeżeli otrzymała pomoc finansową na budownictwo mieszkaniowe na podstawie dotychczasowych przepisów. Nie dotyczy to jednak sytuacji, gdy uprawniony otrzymał pomoc, której nie wykorzystał i zwrócił ją przed dniem wejścia w życie ustawy z 22 czerwca 1995 r. Sprawa pomocy finansowej i zwolnienia kwatery została w całości zamknięta pod rządami przepisów dotychczasowych, co wyłącza stosowanie do niej przepisów nowej ustawy. Ustawa z 22 czerwca 1995 r. nie zawiera przepisów przejściowych nakazujących jej stosowanie do zdarzeń sprzed jej wejścia w życie. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8.10.1998 r., sygn. III RN 55/98, stwierdził, że art. 41 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1995 r. nie ma zastosowania do żołnierza zawodowego, który przed dniem wejścia w życie tej ustawy zwrócił pomoc finansową na budownictwo mieszkaniowe, otrzymaną na podstawie dotychczasowych przepisów. Prowadzi to do wniosku, że E. S. nabył i zachował prawo, na podstawie przepisów dotychczasowych, do zajmowanej kwatery. Powołane w decyzji z dnia [...] lutego 1999 r. przepisy ustawy z 1995 r. nie znajdowały zastosowania w sprawie i zachodzą przesłanki do stwierdzenia jej nieważności na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., jako wydanej bez podstawy prawnej i z rażącym naruszeniem prawa.
Dyrektor Oddziału [...] [...] Agencji [...] w G. decyzją z [...] stycznia 2002 r., nr [...], odmówił stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...] lutego 1999 r. w sprawie zwolnienia osobnej kwatery stałej. Ustawa z 1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych przewidywała, tak jak obecna, dwie formy pomocy w zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych żołnierzy; przydział kwatery albo pomoc finansową. Także obecna ustawa w art. 40 ust. 1 pkt 1 stanowi, iż osobom uprawnionym nie przydziela się kwatery, jeżeli wypłacono im ekwiwalent pieniężny w zamian za rezygnację z kwatery. Zwrot ekwiwalentu, co do zasady, nie powoduje ponownego nabycia prawa do przydziału kwatery.