skargę Grzegorza P. na decyzję Wojewody Lubelskiego w przedmiocie wstrzymania robót budowlanych i nakazania rozbiórki garażu.
Tezy

1. Wstrzymanie robót budowlanych może nastąpić tylko na podstawie art. 36 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U nr 38 poz. 229 ze zm./, który ma zastosowanie wówczas, gdy organ orzekający przewiduje możliwość dalszego ich kontynuowania po spełnieniu warunków ustalonych w decyzji. Dopiero w razie niedopełnienia tych warunków organ administracji może wydać decyzję nakazującą przymusową rozbiórkę na podstawie art. 36 ust. 3 tej ustawy.

2. W decyzji nakazującej przymusową rozbiórkę obiektu z powołaniem się na art. 37 prawa budowlanego organ jest obowiązany wskazać stosowny punkt tego artykułu, uznany za podstawę prawną decyzji i wymienić szczegółowo okoliczności faktyczne uzasadniające jego zastosowanie.

3. Organ administracji państwowej nie może nadać swej decyzji nieostatecznej rygoru natychmiastowej wykonalności, jeżeli nie uzasadni takiego rozstrzygnięcia jedną z okoliczności wskazanych w art. 108 Kpa, których nie można traktować rozszerzająco.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Grzegorza P. na decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia 6 lipca 1982 r. w przedmiocie wstrzymania robót budowlanych i nakazania rozbiórki garażu.

Uzasadnienie

Naczelnik Miasta L. wydał w dniu 13 października 1982 r. decyzję nr GK/8385/2/82, w której nakazał Grzegorzowi P. wstrzymać roboty budowlane przy budowie garażu blaszanego na nieruchomości nr 34 przy ul. P. i dokonać w terminie natychmiastowym rozbiórki wykonanej części obiektu. Jako podstawę prawną decyzji wskazano art. 37, 38 i 54 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229/ oraz par. 44 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48 ze zm./. W uzasadnieniu zaś podano, że budowa prowadzona jest bez pozwolenia na budowę. Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności z powołaniem się na art. 108 par. 1 Kpa.

Od decyzji tej Grzegorz P. odwołał się do Wojewody Lubelskiego, wnosząc o jej uchylenie i zezwolenie na dalszą budowę. W odwołaniu podał, że chodzi o metalowy garaż rozbieralny, który usytuowany został na działce jego krewnych. Ze względu na zdewastowanie ogrodzenia działki, garaż usytuował w taki sposób, aby częściowo stanowił element ogrodzenia.

Odwołanie nie zostało uwzględnione i decyzją z dnia 6 listopada 1982 r. nr BPP.NB-601/2-82 Wojewoda Lubelski utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy, przyjmując za prawną podstawę rozstrzygnięcia art. 53 i art. 54 prawa budowlanego. w uzasadnieniu tej decyzji podano, że garaż został wybudowany bez pozwolenia i na działce nie stanowiącej własność Grzegorza P., przy czym nieruchomość to położona jest na terenie przeznaczonym pod zabudowę wielorodzinną z zakazem wydawania lokalizacji na nowe obiekty budowlane. Wynika to z ustaleń planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta. Uznano zatem, że w sprawie ma zastosowanie art. 37 ust. 1 pkt 1 prawa budowlanego.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na tę decyzję Grzegorz P., twierdząc, że nie wiedział o obowiązku uzyskiwania pozwoleń na budowę obiektu tego rodzaju, opisał przebieg sprawy, wyrażając rozgoryczenie z powodu poniesionych strat.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Lubelski wniósł o jej oddalenie i podał, że garaż został usytuowany na jednej granicy działki i w odległości 3 m od drugiej granicy, co stanowi naruszenie par. 31 ust. 4 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/. Plan ogólny zagospodarowania przestrzennego miasta L. z 1986 r., jak również materiały do projektu aktualizacji tego planu, przewidują na omawianym terenie budownictwo wielorodzinne.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Jakkolwiek w zaskarżonych decyzjach organy administracji popełniły szereg błędów, to jednak nie mogą być one uznane za wady istotne ze względu na wynik sprawy, a tym samym skarga nie mogła być uwzględniona.

I tak np. wstrzymanie robót budowlanych może być orzeczone tylko na podstawie art. 36 prawa budowlanego, przy czym z brzmienia zawartych tam przepisów wynika, że wstrzymanie robót budowlanych należy stosować wówczas, gdy organ przewiduje możliwość ich dalszego kontynuowania po spełnieniu warunków ustalonych w stosownej decyzji organu administracji. Dopiero w razie niedopełnienia tych warunków organ może wydać decyzję nakazującą przymusową rozbiórkę /art. 36 ust. 3/. Jak wynika z materiałów rozpoznawanej sprawy, organ I instancji miał podstawy faktyczne do skorzystania z art. 37 ust. 1 pkt 1 /budowa prowadzona bez pozwolenia i na terenie o odmiennym przeznaczeniu/, powinien jednak w swej decyzji podać dokładny punkt tego artykułu, który uznał za podstawę prawną swej decyzji, i wymienić szczegółowo okoliczności faktyczne, uzasadniające zastosowanie tego przepisu. Było to niezbędne, ponieważ prowadzenie budowy tylko bez wymaganego pozwolenia jest wprawdzie przesłanką do wstrzymania robót budowlanych, nie jest natomiast okolicznością uzasadniającą nakazanie rozbiórki obiektu, jeżeli nie występuje druga równorzędna przesłanka, to znaczy - odmienne przeznaczenie terenu w planie miejscowym. Tej okoliczności organ I instancji nie podał w swej decyzji, a zatem w zasadzie nie mógł orzekać z powołaniem się na art. 37 prawa budowlanego. Wadę tę konwalidowała jednak decyzja organu odwoławczego, w której powołano się na okoliczność odmiennego przeznaczenia terenu, na którym budowano garaż.

Należy dodać, że organ I instancji błędnie interpretował art. 108 par. 1 Kpa. Organ administracji podstawowej bowiem nie może nadać decyzji nieostatecznej rygoru natychmiastowej wykonalności, jeżeli nie uzasadni takiego rozstrzygnięcia jedną z okoliczności wskazanych w tym przepisie, których nie można interpretować rozszerzająco.

W decyzji organu II instancji zbędnie powołano na wstępie art. 53 prawa budowlanego, jest to bowiem przepis określający tylko zadania organów administracji, a zatem nie może stanowić podstawy prawnej decyzji administracyjnej. Natomiast art. 37 ust. 1 pkt 1 prawa budowlanego, wymieniony na końcu uzasadnienia, stanowił odpowiednią podstawę prawną, a zatem powinien być wymieniony na wstępie decyzji.

Pomimo wymienionych naruszeń prawa lub błędów interpretacyjnych, Naczelny Sąd Administracji uznał, że nie miały one wpływu na wynik sprawy, której okoliczności wskazują, że organy administracji miały podstawę faktyczną i prawną do wydania zaskarżonych decyzji. Skarżący również nie kwestionował treści rozstrzygnięć, lecz uważał je za nazbyt dokuczliwe i niecelowe.

W tym stanie skargą należało uznać za nieuzasadnioną i oddalić na podstawie art. 207 par. 5 Kpa.

Strona 1/1