Orzeczenia lekarskie oraz wyniki dochodzenia epidemiologicznego stanowią - w myśl par. 10 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ podstawę do wydania decyzji o stwierdzeniu choroby zawodowej lub braku podstaw do jej stwierdzenia.
Jeżeli orzeczenia nie są wyczerpujące lub budzą wątpliwości to należy spowodować ich wyjaśnienie lub uzupełnienie, względnie uzyskać dodatkowe orzeczenie innej uprawnionej jednostki organizacyjnej.
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu sprawy ze skargi PKP Zakład Taboru w O. na decyzje W.-M. Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w O. z dnia 28 września 1999 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia u Romana D. choroby zawodowej - zawodowego uszkodzenia słuchu: - uchyla zaskarżoną decyzję, (...).
Kolejowy Inspektor Sanitarny w O. decyzją z dnia 30 sierpnia 1999 r. (...) na podstawie art. 104 Kpa, art. 5 pkt 4 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Inspekcji Sanitarnej /t.j. Dz.U. 1998 nr 90 poz. 575 ze zm./ oraz par. 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ stwierdził, iż brak jest podstaw do uznania u Romana D. choroby zawodowej wymienionej w poz. nr 15 wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do wyżej wymienionego rozporządzenia Rady Ministrów.
W uzasadnieniu decyzji podano, że Kolejowy Ośrodek Medycyny Pracy w G. na podstawie informacji o zagrożeniu zawodowym, wyników dochodzenia epidemiologicznego w środowisku pracy, dokumentacji dotyczącej przebiegu zatrudnienia, wyników przeprowadzonych badań i dokumentacji lekarskiej - wydał w dniu 8 czerwca 1999 r. orzeczenie o braku podstaw do rozpoznania u Romana D. choroby zawodowej - uszkodzenia słuchu wywołanego działaniem hałasu. Roman D. wystąpił do Centrum Naukowego Medycyny Kolejowej w W. z prośbą o ponowne badanie. Centrum to orzeczeniem z dnia 26 lipca 1991 r. potwierdziło brak podstaw do rozpoznania u Romana D. choroby zawodowej narządu słuchu.
W.-M. Wojewódzki Inspektor Sanitarny w O. po rozpatrzeniu odwołania Romana D. decyzją z dnia 28 września 1999 r. (...) na podstawie art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Inspekcji Sanitarnej /tj. Dz.U. 1998 nr 90 poz. 575 ze zm./ i art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa w związku z par. 10 ust. 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ - uchylił w całości ww. decyzje Kolejowego Inspektora Sanitarnego w O. i stwierdził u Romana D. chorobę zawodową - zawodowe uszkodzenie słuchu.
W uzasadnieniu decyzji W.-M. Wojewódzki Inspektor Sanitarny w O. podał, iż dochodzenie epidemiologiczne pozwoliło ustalić, że Roman D. pracował jako maszynista przez okres ponad 25 lat. Była to praca w narażeniu na ponadnormatywny hałas. Roman D. był dwukrotnie badany w Poradni Medycyny Pracy w G. i CNMK w W. Obie jednostki konsultacyjne stwierdziły u pacjenta obustronne upośledzenie słuchu typu odbiorczego. Choroba ta znajduje się w wykazie chorób zawodowych i jako taka może być rozpoznana. Istnienie związku przyczynowego pomiędzy narażeniem na ponadnormatywny hałas na stanowisku pracy a powstałym u R. D. schorzeniem nie budzi wątpliwości. Fakt, iż od zakończenia pracy minęło ponad 17 lat nie jest istotny w sprawie, albowiem ubytki słuchu stwierdzono u zainteresowanego już w 1972 r., a w 1982 r. ubytek słuchu stał się przyczyną odsunięcia R. D. od pracy na dotychczasowym stanowisku i przejścia na rentę inwalidzką. Nie ma zatem podstaw, aby przypuszczać, że do upośledzenia słuchu doprowadziły inne przyczyny. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 czerwca 1998 r. III RN 36/98 /OSNAPU 1999 nr 6 poz. 192/ stwierdził, że "brak jest podstaw do wyłączenia z pojęcia choroby zawodowej uszkodzenia słuchu wywołanego działaniem hałasu, ze względu na stopień uszkodzenia" oraz, że "resortowe zalecenie metodologiczne nie będące w przedmiotowym zakresie źródłem prawa, nie mogą stanowić podstawy rozstrzygnięcia rozpatrywanego w sprawie problemu prawnego". Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Inspektor Sanitarny w O. uznał związek przyczynowy między zachorowaniem a warunkami pracy.