1. Klauzula derogacyjna generalna, zawarta w pkt 4 obwieszczenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 22 lutego 1982 r. w sprawie wykazu obowiązujących aktów prawnych ogłoszonych w Dzienniku Urzędowym i Dzienniku Budownictwa oraz nieogłoszonych /Dz.Urz. MAGTiOŚ nr 1 poz. 1/ nie obejmuje aktów ogłoszonych w Dzienniku Budownictwa, a zatem do aktów takich nie ma zastosowania. W związku z tym zachowuje moc zarządzenie nr 9 Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 29 stycznia 1974 r. w sprawie wskaźników i wytycznych dla terenów mieszkaniowych w miastach /Dz.Bud. nr 2 poz. 2/.
2. Zdanie rozpoczynające par. 4 wyżej wymienionego zarządzenia nr 9 wprawdzie upoważnia organy administracji państwowej do stosowania odstępstw od normatywu urbanistycznego "w wypadkach uzasadnionych warunkami lokalnymi", jednakże pojęcie to łączy z warunkami o charakterze obiektywnym, wynikającym z chronionych lub zastanych walorów przyrodniczych, kulturalnych i zdrowotnych otoczenia. Wymienione w tym przepisie przykłady nie mogą być interpretowane rozszerzająco i zmierzać do uznania zabudowy wielkomiejskiej i stopnia technicznego uzbrojenia terenu za "wypadek uzasadniony warunkami lokalowymi".
3. Zwrócenie się organu administracji państwowej do organu wyższego stopnia o interpretację prawa nie jest tożsame z rozstrzyganiem zagadnienia wstępnego przez inny organ, od czego zależy rozstrzygnięcie sprawy i nie może stanowić okoliczności uzasadniającej zawieszenie postępowania administracyjnego na podstawie art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Karola P. na decyzję Wojewody Olsztyńskiego z dnia 10 grudnia 1982 r. w przedmiocie pozwolenia na budowę budynku wielomieszkaniowego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta O. z dnia 5 czerwca 1982 r., a także - zgodnie z art. 208 Kpa i art. 98 par. 2 Kpa w związku z art. 211 Kpa - zasądził od Wojewody Olsztyńskiego kwotę złotych jeden tysiąc sto tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Przedmiotem skargi Karola P. do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest decyzja Wojewody Olsztyńskiego z dnia 10 grudnia 1982 r. nr BP.RS-0570/16/82 w sprawie pozwolenia na budowę budynku mieszkalno-usługowego przy ul. G. w O. Skarżący wnosił o uchylenie tej decyzji i wstrzymanie jej wykonania do czasu rozstrzygnięcia sprawy przez Sąd, przy czym jako uzasadnienie podał krótki opis przebiegu sprawy i zarzut naruszenia przepisów budowlanych w stopniu pogarszającym warunki mieszkalne lokatorów budynku nr 29 przy ul. S.
Na podstawie danych ze skargi i z akt sprawy można odtworzyć następujący jej przebieg: w dniu 26 marca 1981 r. Architekt Miejski miasta O. zatwierdził z upoważnienia Prezydenta Miasta plan realizacyjny budynku mieszkalno-usługowego przy ul. G. w O. /decyzja nr III/2/80/, a następnie w dniu 5 czerwca 1982 r. udzielił pozwolenia na budowę tegoż budynku /decyzja nr IV/20/80-82/. Dnia 11 sierpnia 1982 r. do Architekta Wojewódzkiego w O. wpłynęła skarga mieszkańców budynku nr 29 przy ul. S., w której stwierdzono, że budowa bloku o 5 kondygnacjach w odległości 17 m od ich budynku jest niedopuszczalna, przy czym o takiej lokalizacji zorientowali się dopiero z faktu podjęcia prac przygotowawczych na placu budowy. Twierdzili także, iż pierwotnie projektowano inną lokalizację, mniej uciążliwą dla mieszkańców domu nr 29 przy ul. S.
Z podobną skargą wystąpił Komitet Osiedlowy w dniu 20 sierpnia 1982 r.
W sprawie tej zwołano naradę w Wojewódzkim Biurze Planowania Przestrzennego i Nadzoru Urbanistyczno-Budowlanego w Olsztynie, w której skarżący nie uczestniczyli /notatka z dnia 25 sierpnia 1982 r./. O ustaleniach tej narady powiadomiono w dniu 26 sierpnia 1982 r. Karola P., jako reprezentanta Komitetu Osiedlowego, a pismem z dnia 31 sierpnia 1982 r. - również Komitet Osiedlowy. W piśmie tym oddalono zasadnicze zarzuty skargi dotyczące nasłonecznienia.
W sprawie tej Karol P. wystąpił z interwencją między innymi do Ministerstwa Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska /pismo z dnia 23 sierpnia 1982 r./, a w dniu 8 września wystosował skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wnosząc o uchylenie decyzji z dnia 31 sierpnia 1982 r., to znaczy wyżej wymienionego pisma informacyjnego o sposobie załatwienia skargi z dnia 11 sierpnia i z 20 sierpnia.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Karol P. wskazał przede wszystkim na naruszenie zarządzenia nr 9 Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 29 stycznia 1974 r. w sprawie wskaźników i wytycznych urbanistycznych dla terenów mieszkaniowych w miastach /Dz.Bud. nr 2 poz. 2/ w kwestii odległości posadowienia budynków /24,20 m zamiast normatywnej około 28,35 m/ oraz co do odległości budynku nr 13 przy ul. G. /istniejącego/ od krawędzi projektowanej jezdni /4 m zamiast 8 m/. Naruszenia te mają wpływ na nasłonecznienie mieszkań w budynku nr 29 przy ul. S., a także na zagospodarowanie wnętrza międzyblokowego /parkingi, zieleń, plac zabaw/.